Trzydziesty pierwszy

Londyn, 12.06.2020 r.

 – Wciąż nie mogę uwierzyć w to, co zaszło niecałą godzinę temu – przyznałam szczerze podziwiając błyszczący pierścionek. Doskonale pamiętałam dzień, w którym Kepa po raz pierwszy włożył mi go na palec. Wtedy moje serce pękło na pół. Zdałam sobie sprawę, że nigdy nie przestałam go kochać i cholernie bałam się, że stracę go raz na zawsze. Był taki zdeterminowany, by oświadczyć się Andrei, poprosił mnie o pomoc w wyborze, a ja się zgodziłam, bo nie widziałam innego wyjścia z tej sytuacji. Teraz wybrany przeze mnie pierścionek z żółtego złota, którego centralną część stanowił diament otoczony kilkoma drobniejszymi mienił się na moim palcu domagając się należytej uwagi. Zaśmiałam się cicho pod nosem. Życie było nieprzewidywalne i zawsze potrafiło zaskoczyć w najmniej oczekiwanym momencie.

– Cieszę się, że niespodzianka się udała – Kepa posłał mi ckliwe spojrzenie. – Bałem się, że to za wcześnie, że nie będziesz gotowa… – Zaczął skręcając na rondzie.

– Zwariowałeś! – skarciłam go. – Od dawna marzyłam o tej chwili – Powiedziałam. Hiszpan splótł nasze dłonie delikatnie głaszcząc błyskotkę. – Poza tym jestem w szoku, że go zapamiętałeś – Wskazałam na pierścionek.

– Alisa… Tamtego dnia naprawdę byłem gotowy na to, by w najbliższym czasie poprosić Andreę o rękę. Jednak… Po tym jak włożyłem ci go na palec, aby sprawdzić, czy pasuje coś we mnie drgnęło. Wtedy nie rozumiałem twojego żartu… Powiedziałaś, że to chyba twój pierwszy i ostatni pierścionek zaręczynowy… Coś sobie wtedy uświadomiłem, ale byłem tchórzem i nie chciałem tego przyznać przed samym sobą – wyjawił parkując samochód. W rozumieniu pokiwałam głową i pomogłam mu wyjąć rower z bagażnika.

– POWIEDZIAŁAŚ TAK?! – zaskoczona nagłym wrzaskiem złapałam się za serce próbując opanować przyspieszony oddech.

– Zwariowaliście?! – krzyknęłam w stronę Matta i Jamesa, którzy w mgnieniu oka zjawili się obok nas.

– Dawno temu! – odparł James. – Zgodziłaś się?! Powiedz, że nasze starania nie poszły na marne! – Zarządził piszcząc jak mała dziewczynka.

– Nie – odpowiedziałam powstrzymując śmiech.

– Co…? Jak to możliwe? – James był zbity z tropu. – Kłamiesz!

– Oczywiście, że kłamię – parsknęłam. – Jak mogłabym mu odmówić? – Spytałam.

– Moja mała dziewczynka – brat przytulił mnie mocno do siebie. Kątem oka zaobserwowałam, jak Matt gratuluje Kepie. Po chwili i ja tonęłam w uścisku przyjaciela. – Będziemy rodziną! – Wykrzyknął James.

– Co za szczęście – sarknął Kepa, a ja parsknęłam śmiechem. – Gdzie Linda? Mam nadzieję, że zbytnio jej nie wymęczyliście!

– Bawi się w naszym ogrodzie – wyjaśnił Matt.

– W waszym… Co? – Hiszpan zmarszczył brwi. – Chcecie mi powiedzieć, że to wy kupiliście dom naprzeciwko naszego?

– Tak – potwierdził James całując Matta w policzek. Uśmiechnęłam się na ten czuły gest.

– Wspaniale! Nie dość, że rodzina to jeszcze sąsiedzi – Kepa odezwał się cicho pod nosem. Trąciłam go w ramię. – Idę po nasze dziecko, pewnie zdążyło się za nami stęsknić!

 Po dniu pełnym wrażeń leżałam wtulona w silne ramiona Kepy, błądząc dłonią po jego nagiej klatce piersiowej. Byłam otumaniona jego bliskością oraz zapachem, nadal nie docierało do mnie, że jestem jego narzeczoną. Będąc zadurzoną w nim osiemnastolatką nie przypuszczałam, że tak potoczą się nasze losy. Byliśmy dzieciakami, nastolatkami powoli wkraczającymi w dorosłość. Rzecz jasna snułam wizje o naszej wspólnej przyszłości, lecz wyśmiałabym każdego, kto wtedy powiedziałby mi, że naprawdę mamy szansę, że naprawdę się sobie zdarzymy.

– Nad czym tak myślisz? – zapytał po chwili patrząc na mnie z ukosa.

– Nad nami – odpowiedziałam przysuwając się jeszcze bliżej. – Naprawdę jesteśmy zaręczeni – Zaśmiałam się.

– Naprawdę – potwierdził. – Chyba zawsze chodziło tylko o ciebie – Potarł moje ramię.

– A Andrea? – zaryzykowałam. – Przecież byłeś w niej zakochany, nie mogłeś tego udawać...

– Andrea... – zaczął zagryzając wargę. – Nie chcę powiedzieć, że była największym błędem mojego życia, bo jak sama słusznie powiedziałaś, kiedyś byłem w niej zakochany. Spotykając się z tobą myślałem, że oboje chcemy tego samego. Przede wszystkim dobrej zabawy... Nie odważyliśmy się ze sobą szczerze porozmawiać, utrzymywaliśmy, że taki stan rzeczy nam odpowiada. Byliśmy dziećmi, wtedy zbytnio nie wgłębiałem się w naszą relację, w to, że mogłaby ona przerodzić się w coś znacznie większego. Nie dopuszczałem do siebie głosu o jakichkolwiek uczuciach, co później się na mnie odbiło. Kiedy Andrea pojawiła się w moim życiu, nie ukrywam, straciłem dla niej głowę. Zakochałem się w niej, bo urzekła mnie swoją osobowością, sposobem bycia, tym że zawsze była przy mnie. Istotnie, zauważałem, że drażni ją twoja osoba, ale wtedy... Teraz już wiem, że była o ciebie chorobliwie zazdrosna – Powiedział.

– Ja o nią też – wyznałam cicho. – Byłam wściekła, że ma ciebie, że bez przeszkód może całować cię przy wszystkich, trzymać cię za rękę, przytulać, podczas gdy ja mogłam jedynie wspominać nasze kradzione chwile. Było mi z tym ciężko... Początkowo nie wiedziałam, dlaczego, dopiero kilka lat później uświadomiłam sobie rzecz oczywistą. Że cię kochałam... – Oznajmiłam.

– Gdybyśmy wtedy ze sobą porozmawiali to oszczędzilibyśmy sporo czasu – zaśmiał się. – Gdy wyjechałaś, nie mogłem pogodzić się z tym, że już nie będę cię codziennie widywał, drażnił swoimi żartami. Było mi źle z tym, że nie będzie cię obok. Nie zdecydowałem się na odnowienie kontaktu, bo stwierdziłem, że tak będzie lepiej dla nas obojga. Jednak przebywając w rodzinnym domu oglądałem nasze wspólne zdjęcia, wspominałem nasze momenty i tęskniłem za tobą. Kiedy spotkaliśmy się w Londynie nie mogłem uwierzyć we własne szczęście. To naprawdę byłaś ty, ze swoimi iskrzącymi się oczami, wciąż uśmiechnięta i radosna. Zdałem sobie sprawę, jak cholernie mi cię brakowało. Kiedy byłaś obok ostatni element układanki wskoczył na swoje miejsce. Z tobą było inaczej, lepiej. Wiem, że swoim niezdecydowaniem sprawiłem ci wiele bólu. Wiem, że przeze mnie cierpiałaś i płakałaś, i nigdy sobie tego nie wybaczę... Ale... Wtedy kiedy po raz pierwszy, u tego nieszczęsnego jubilera, włożyłem ci ten pierścionek na palec, zrozumiałem. To zawsze byłaś ty. Zawsze chodziło tylko o ciebie. Błądziłem, bo nie potrafiłem zerwać z Andreą, nie potrafiłem zaprzepaścić wspólnych lat. Jednak...

– Ułatwiła ci to zadanie – powiedziałam. – Najważniejsze, że teraz mamy siebie – Wykrztusiłam.

– Już nigdy nie dam ci odejść – zapewnił mnie całując w czubek głowy. Spełniona zasnęłam u jego boku.

Londyn, London Stadium, 26.06.2020 r.

 London Stadium, który na co dzień, jak zostałam poinformowana był siedzibą West Ham United, teraz zapełniony był po brzegi z zupełnie innego powodu. Green Day był w trasie koncertowej promującej swoją najnowszą płytę już od jakiegoś czasu i w końcu dotarł do Londynu. Od samego rana chodziłam podekscytowana, wszystko wypadało mi z rąk. Byłam roztrzęsiona i rozemocjonowana. Wyszliśmy z domu długo przed godziną zero, tylko dlatego że Kepa nie mógł już wytrzymać mojego zachowania i uległ moim namowom. Teraz w otoczeniu kilku tysięcy ludzi stałam pod samą sceną i krzyczałam ze szczęścia jak wariatka.

– Zachowujesz się tak, jakbyś była na ich koncercie po raz pierwszy! – głos Kepy dotarł do mnie jak zza mgły.

– Daj mi spokój, to nie to samo! – odkrzyknęłam. – Każdy koncert, podobnie jak mecz jest inny! Sam powinieneś wiedzieć to najlepiej – Wytknęłam mu język. Hiszpan przewrócił jedynie oczami i pokręcił głową. – Poza tym to promocja najnowszej płyty! – Dodałam, jakby to przesądzało o sprawie.

– Której piosenki znasz już na pamięć – parsknął.

– Nie rozmawiam z tobą! – tupnęłam nogą przekrzykując tłum.

– Tylko nie wymachuj stanikiem! – pogroził mi palcem patrząc na mnie ze srogą miną.

– A to niby dlaczego? – spytałam niewinnie.

– Bo jesteś moją narzeczoną i nie pozwolę na to, aby jakaś rzesza napaleńców się na ciebie gapiła – wycedził przez zaciśnięte zęby.

– Podobasz mi się taki – wymruczałam. – Ale niech zacznie się show! – Wykrzyknęłam, gdy na scenę wpadł Billie Joe Armstrong, Mike Dirnt oraz Tre Cool wraz z pozostałymi członkami zespołu. Wszystko inne przestało mieć znaczenie. Dałam się ponieść emocjom i cała byłam muzyką. Ten zespół był częścią mnie od szesnastu lat. Od wydania American Idiot, od kiedy byłam małą dziewczynką. Jako dziewięciolatka nie rozumiałam wiele, jednak w niczym mi to nie przeszkadzało. Z biegiem czasu zaczęłam kolekcjonować płyty oraz inne gadżety. Wszystko było po coś, wszystko nabierało znaczenia po upływie odpowiedniej ilości czasu. Billie był człowiekiem wulkanem, energii mógłby mu pozazdrościć niejeden fan stojący obok mnie. Przemierzał scenę z gitarą wzdłuż i wszerz, a zbudowany podest niekiedy służył mu za trampolinę. Gitarzysta basowy oraz perkusista nie pozostawali w tyle. Ich starania, zabawa oraz wygłupy poniosły publiczność. Przy każdej piosence uczestnicy dali się porwać; skandowali, głośno śpiewali obszerne fragmenty, krzyczeli. Robiłam dokładnie to samo, znałam każdy kawałek na pamięć, więc utwory z nowej płyty, Father Of All Motherfuckers nie były mi obce. Zdzierałam gardło, podskakiwałam i wymachiwałam rękoma, tak jak robili to muzycy na scenie. – Come meet me on the roof tonight, girllllll! – Zawyłam wraz z tłumem.

– Nie kończ tego! – Kepa nachylił się nade mną.

– Kepcio, daj się ponieść! – odparowałam. – No, dalej! – Rozkazałam patrząc na niego wyczekująco. Zacmokał zirytowany, ale posłuchał mojej rady. Zadowolona obserwowałam jego poczynania. Bawił się razem ze mną, skakał do rytmu i zachowywał się tak, jak ten dziewiętnastolatek z Ondarroi. Pod koniec koncertu wokalista zaprosił publiczność do wspólnej zabawy. Nie mogłam uwierzyć we własne szczęście, gdy dotarło do mnie, co się właściwie dzieje. Wskazał na mnie, a ja nie wiele myśląc wgramoliłam się na scenę. Idąc za śladem innych zarzuciłam swoimi włosami i zaśpiewałam z nim kawałek jednej piosenki. Serce tłukło mi się o żebra, adrenalina szalała we mnie domagając się uwolnienia. Jedno z moich największych marzeń doczekało się spełnienia! Billie podziękował mi za współpracę i przytulił mnie do siebie oddając jedną ze swoich gitar. Był to nieodłączny element ich występów, ale nigdy bym nie przypuszczała, że to właśnie mnie spotka taki zaszczyt. Otumaniona wyszeptałam podziękowania i zeskoczyłam ze sceny wprost w ramiona Hiszpana.

– Jak się czujesz?!

– Nieziemsko! – oznajmiłam zgodnie z prawdą. To wszystko było tak nierealne! Wieczór zakończył akustyczny Good Riddance (Time Of Your Life), a dla mnie z pewnością był to jeden z najznakomitszych wieczorów w życiu.

 – Kepcio… – wyjąkałam w drodze powrotnej z koncertu. Dalej byłam w euforii, ale pierwsze oznaki zmęczenia dawały o sobie znać. – Kepcio! – Podniosłam głos, kiedy nie zareagował będąc skupionym na prowadzeniu samochodu.

– Co się stało? – zapytał manewrując kierownicą. Posłał mi nieodgadnione spojrzenie.

– Na koncercie mi zabroniłeś, ale… Co byś zrobił, gdybym teraz ściągnęła stanik? – mruknęłam przygryzając wargę.

– Zaparkowałbym samochód na jakimś odludziu i zrobił z tobą to samo, co zrobiłem po koncercie w Bilbao – odpowiedział pewnie. – Nie zaczynaj ze mną – Zastrzegł.

– Ach, tak… Rozumiem – wykrztusiłam ściągając bluzkę przez głowę. Z wprawą odpięłam stanik i rzuciłam go za siebie.

– Alisa! – warknął, gdy odnotował moje poczynania. Szarpnął kierownicą. – Ubierz się!

– Przecież jest ciemno i nikt poza tobą mnie nie widzi – odparłam niewinnie. – Zajmij się mną – Poprosiłam sunąc dłonią po jego kolanie. Spiął się, ale godnie przyjął mój atak.

– Zrobię to – obiecał. – Jak wrócimy do domu – Dodał.

– Kepa! – zajęczałam. – Mam na ciebie ochotę tu i teraz! Nie zagwarantuję ci, że będę w nastroju, gdy dotrzemy… – Zaczęłam, ale jego gorące spojrzenie mnie uciszyło. Odjechał kawałek w nieznane mi miejsce, zatrzymał się i przyciemnił szyby. – Och, Papi…

– Prowokujesz mnie… A dobrze wiesz, jak to zawsze się kończy! – oznajmił i wciągnął mnie na tylne siedzenie. Zamruczałam zadowolona całując go mocno. Nasze niecierpliwe dłonie szybko pozbyły się reszty niepotrzebnych w tym momencie ubrań. A później… Były już tylko nasze gorące ciała stanowiące jedność, pojękiwania, głośne krzyki, urywane szepty. Scaliliśmy się ze sobą odnajdując największą z możliwych rozkoszy.

***

Witam!

(Tak było w Krakowie 💚)

Pozdrawiam ;*