Trzydziesty drugi

Londyn, 27.06.2020 r.

 Poranek przywitał nas słońcem przedzierającym się przez niezasłonięte w sypialni rolety. Jęknęłam cierpiętniczo przekręcając się na drugi bok. Błagałam o więcej snu! Po wczorajszym koncercie i wydarzeniach, które umiliły nam drogę powrotną do domu byłam wrakiem człowieka. Żałowałam, że nie wzięłam wolnego w restauracji, ale przynajmniej miałam dziś drugą zmianę. Miałam nadzieję, że do tego czasu stanę na nogi.

– Dzień dobry, kochanie! – wesoły głos Kepy dotarł do moich uszu, gdy niechętnie wstałam z łóżka. Przeczesałam roztrzepane po nocy włosy i ziewnęłam szeroko.

– Dzień dobry – odparłam przeciągając się. – Skąd ten dobry humor? – Spytałam szukając kapci.

– Zupełnie bez powodu – wyszczerzył się rzucając we mnie pantoflem.

– Au! – zawyłam, kiedy odbił się od mojej głowy. – Pożałujesz tego! – Pogroziłam mu palcem.

– Co mi zrobisz? – zainteresował się szukając koszulki.

– Nic – powiedziałam słodko. – Ty zrobisz śniadanie – Oznajmiłam zadowolona z siebie i zbiegłam do kuchni, zanim zdążył oswoić się z moimi słowami. Nastawiłam ekspres, wyciągnęłam z szafki dwa kubki i przygotowałam jedzenie Lindzie, która przydreptała za mną, zwabiona moimi krokami. – Cześć, skarbie – Przywitałam się całując ją w nos. Z radością zamerdała białym ogonkiem, po czum zanurzyła pyszczek w misce.

– Do mnie tak nie mówisz – Kepa spojrzał na mnie z wyrzutem.

– Bo do ciebie mówię inaczej – sprostowałam. – Papi – Mrugnęłam do niego zalewając kubki. Przyjemny i pobudzający aromat kawy rozniósł się po całym pomieszczeniu.

– Nie prowokuj mnie – uciął. – Może być omlet? – Zapytał drapiąc się po głowie.

– Może – potwierdziłam siadając na krześle. – Dasz sobie radę?

– Pamiętam co nieco z twoich nauk – oznajmił wyciągając patelnię. Obserwowałam go w skupieniu. Miałam ochotę mu pomóc, ale stwierdziłam, że dam mu się wykazać. Parę minut później podstawił mi pod nos talerz z ciepłym posiłkiem. – I jak?

– Przyznaj się, kim jesteś i co zrobiłeś z tamtym Kepą! – rzuciłam delektując się śniadaniem. – To jest przepyszne! – Pochwaliłam go.

– Dziękuję – odpowiedział rozpromieniony.

– DZIEŃ DOBRY, RODZINKO! – wypuściłam z dłoni widelec słysząc krzyk Jamesa. Kepa podskoczył na krześle, a Linda warknęła głośno.

– Straszysz nam dziecko! – bramkarz spiorunował mojego brata wzrokiem.

– Przepraszam najukochańsza psinko! – James ukląkł obok Lindy. Udobruchana polizała go po twarzy.

– Skąd się tu wziąłeś? – dopytałam.

– Wciąż mam klucze – z odpowiedzią pospieszył mi Matt, który zjawił się w kuchni po Jamesie. – Jak tam po koncercie? – Zainteresowany porwał z misy jabłko i usiadł przy stole.

– Znakomicie! – ożywiłam się i z wypiekami opowiedziałam mu o przebiegu koncertu, o tym że występowałam na scenie i o tym, że w nagrodę dostałam gitarę.

– No, no! – Matt gwizdnął pod nosem. – Widzę, że rozpierała cię energia!

– Nie tylko w trakcie koncertu – mruknął Kepa znad kubka. Cwany uśmiech ozdobił jego przystojną buźkę. Sapnęłam z oburzenia.

– KEPA!

– Och! – wykrzyknął Matt. – Znowu daliście się ponieść w samochodzie tak, jak po koncercie w Bilbao? – Poruszył sugestywnie brwiami.

– CO?! – krzyknął James. Zakryłam twarz w dłoniach. – Chcesz mi powiedzieć, że rozdziewiczyłeś moją siostrę w samochodzie?! Gdybym tylko wiedział, to sam bym z nią pojechał!

– Uspokój się – Kepa ostudził jego emocje. – Wtedy już dawno nie była dziewicą – Oznajmił ze stoickim spokojem. Posłałam mu wrogie spojrzenie. Matt chichotał pod nosem obserwując Jamesa.

– Wychodzę! To stanowczo za dużo informacji jak na jeden raz! – teatralnie złapał się za serce i opuścił nasz dom.

– A ja z chęcią zostanę na śniadanku. Mogę? – Matt zrobił słodkie oczka. Pokręciłam głową i parsknęłam śmiechem. Podałam mu talerz i filiżankę jego ohydnej herbaty z mlekiem i miodem. Oparłam się o blat i wzięłam Lindę na ręce. Z wdzięczności obdarowała mnie mokrym całusem. Chyba powoli musiałam zacząć się przyzwyczajać do takich poranków…

Londyn, 28.06.2020 r.

 Raźnym krokiem zmierzaliśmy w kierunku domu Grace. Nie zaprzyjaźniłyśmy się aż tak bardzo, by spędzić razem niedzielne popołudnie, ale suczka blondynki dwa tygodnie temu urodziła szczeniaki i to było powodem naszych odwiedzin. Spuszczona ze smyczy Linda gnała przed siebie, jakby wyczuła, że już za parę chwil zostanie starszą siostrą. Patrzyłam na nią ze śmiechem. Płoszyła po drodze wiewiórki i zaczepiała inne psy, których w Hyde Parku o tej porze nie brakowało. Pogoda zachęcała do spacerów, do wyjścia z domu, do obcowania z naturą. Czerwiec był upalny i nic nie wskazywało na to, aby w kolejnych miesiącach coś się zmieniło. Słońce wisiało wysoko na błękitnym niebie grzejąc nas swoimi promieniami, lekki wiatr poruszał zielonymi liśćmi oraz gałęziami na drzewach, zapachy kwiatów przyjemnie drażniły nozdrza, a śpiew ptaków miał w sobie dziwną magię.

– Cieszysz się, że nasza rodzinka wkrótce się powiększy? – spytałam rzucając Lindzie patyk.

– Chcesz mi o czymś powiedzieć? – Kepa zaśmiał się głośno. – A tak na poważnie, to bardzo się cieszę – Odpowiedział. – Przyda się jej towarzystwo!

– Będzie miała z kim brykać – dodałam. – Zawsze chciałam mieć starszą siostrę, ale niestety życie pokarało mnie Jamsem – Westchnęłam z bólem. Hiszpan zaniósł się śmiechem.

– Nie wiem nic o starszych siostrach, ale młodsze to utrapienie!

– Kepa! – trzepnęłam go w ramię.

– Tylko nie powtarzaj tego Carli! – wzdrygnął się. – Stęskniłem się za tym małym wrzodem na tyłku – Dodał po namyśle.

– Kiedyś się doigrasz – stwierdziłam. – Może po wakacjach w Finlandii uda nam się wyskoczyć choć na parę dni do Hiszpanii? Nie było mnie tam od świąt!

– Jest to do zrobienia – uśmiechnął się czując moją radość. – Alex pewnie będzie u Grace, prawda? – Zainteresował się.

– Pewnie tak. Dlaczego pytasz? – spojrzałam na niego podejrzliwie. – Tylko mi nie mów, że wciąż jesteś o niego zazdrosny!

– To nie moja wina! – podniósł ręce w geście obrony. – Całowałaś się z nim! – Napiął szczękę.

– A ty uprawiałeś seks z Andreą – powiedziałam poirytowana. – Swoją drogą… Że też nigdy nie pogryzła twojego przyjaciela. Z jej zębami było to jak najbardziej możliwe – Odgryzłam się.

– Dobrze, już dobrze! Zrozumiałem! – westchnął. Przewróciłam oczami i odetchnęłam z ulgą, gdy zatrzymaliśmy się pod wskazanym adresem. Od razu udaliśmy się do ogrodu, w którym Grace wraz z Alexem opiekowali się młodą mamą i piątką rozkosznych maluchów. – Jesteśmy! – Kepa zaanonsował nasze przybycie. Blondynka nakazała nam podejść bliżej, aby zapoznać się ze szczeniętami. Najchętniej wzięłabym wszystkie, ale wiedziałam, że to niemożliwe. Zagryzłam wargę patrząc na Kepę. Jego spojrzenie najdłużej zatrzymało się na złotej, zwiniętej kulce. Linda idąc za śladem swojego pana, obwąchała ją i głośno szczeknęła. – Chyba już pokochała siostrę. Bo to ona, prawda?

– Tak – potwierdziła Grace podając nam małego pieska. – Golden Retrievery są niezwykle przyjazne, więc nie będziecie musieli martwić się o to, że się pozabijają – Wyjaśniła. – Damy wam chwilę – Oznajmiła.

– Jak ją nazwiemy? – spytałam.

– Lady – odpowiedział Kepa głaszcząc jej miękką sierść.

– Lady? – zdziwiłam się. – Dlaczego Lady…? Och! – Wykrzyknęłam zdając sobie sprawę, że nawiązuje do swojej ukochanej bajki Disneya. – Kepciooo!

– Może jeszcze kiedyś sprawimy sobie Trampa – dodał po chwili.

– Oni mają być rodzeństwem, a nie parą zakochanych! Ale Lady na pewno spodoba się jej nowe imię, prawda? – pogłaskałam ją za uszami.

– W naszych sercach jest wiele miłości i gdy pewnego dnia w naszej rodzinie pojawi się dziecko, na pewno nie będziesz musiała odejść – zapewnił ją przywołując cytat z bajki. Zamrugałam powiekami, aby nie zobaczył pojawiających się w moich oczach łez. Parę minut później byliśmy oficjalnymi właścicielami szczeniaka, a Linda została starszą siostrą. A ja dostrzegając zaparkowany motocykl Alexa, mimo bezgłośnych protestów Kepy, dałam się porwać na małą przejażdżkę. Było warto!

Naantali, 07.07.2020 r.

 Finlandia była surowa, posiadała dziwaczną pogodę, panowała w niej cisza i spokój. Była państwem posiadającym najnowocześniejsze zdobycze techniki, telekomunikację, informatykę z najwyższej półki oraz najlepszy system edukacji na świecie. Łączyła ze sobą wszystko, miała bogatą kulturę, obyczaje i historię. Miała Laponię wraz ze Świętym Mikołajem, miała Muminki, miała lasy, wodę, harmonię. Długo debatowaliśmy nad tym, gdzie spędzić tegoroczne wakacje, aż w końcu nasz wybór padł na niepozorną Finlandię. Chcieliśmy spróbować czegoś nowego. Zamiast ciepłych krajów, rajskich wysp i błękitnych oceanów, wybraliśmy kolorowe domki otoczone bujną roślinnością, małe wysepki, cieśniny, labirynty zatok i półwyspów. Co roku odbywały się tutaj liczne festiwale, turystyka rozwijała się prężnie za sprawą miłośników kajakarstwa i wędrówek. Ostatniego dnia naszego wypoczynku wybraliśmy się do Doliny Muminków, która była jedną z największych atrakcji tego kraju. Byłam podekscytowana na samą myśl ujrzenia niebieskiego domku oraz postaci z bajki, którą będąc małą dziewczynką, pokochałam całym sercem. Kepa idealnie to zaplanował! W letniej odsłonie Moomin World znaleźliśmy między innymi wielki rubin, dryfujący teatr szczurzycy Emmy oraz domek kąpielowy.

– Możemy zostać tutaj na zawsze?! – zapiszczałam, kiedy znaleźliśmy się w domku Muminków. Kepa zaśmiał się głośno widząc mój entuzjazm i zarumienione policzki. Nie byliśmy jedynymi zwiedzającymi, wokół nas kręciło się mnóstwo ludzi z dziećmi, z aparatami, z własnymi książkami. Z uwagą obejrzeliśmy cztery piętra idealnie odwzorowanego domku. – Naprawdę, mogę tutaj zamieszkać!

– Nie wątpię! Ale chodźmy już, bo czeka na nas jeszcze wiele innych atrakcji! – Kepa złapał mnie za rękę, abym nie zgubiła się w tym tłumie. Miał rację. Leniuchowałam w hamaku Tatusia Muminka, a Kepa chichrał się pod nosem, gdy z niego spadłam. Odwiedziliśmy Góry Samotne, grotę Hatifnatów, obóz Włóczykija oraz domek Czarownicy. Robiliśmy sobie mnóstwo zdjęć z rodziną Muminków, Migotką, Ryjkiem, Małą Mi, Buką, Bobkiem i Czarodziejskim Kapeluszem na głowie. Pod koniec dnia padnięci usiedliśmy na pomoście prowadzącym do domku kąpielowego. Położyłam głowę na ramieniu Kepy i westchnęłam błogo. Było tu tak spokojnie oraz cicho. Przyroda otaczała nas z każdej strony.

– Dziękuję, że mnie tutaj zabrałeś – szepnęłam patrząc w dal. – Spełniłeś moje marzenie z dzieciństwa.

– Wiem – przytaknął.

– Kepa… – zaczęłam łapiąc go za dłoń. – Wiele nad tym myślałam i chcę, żeby nasz ślub odbył się na plaży – Powiedziałam pewnie. – Chcę spełnić twoje marzenie, chcę tego samego, co ty.

– Ty już spełniłaś moje marzenie zgadzając się na zostanie moją żoną – zaśmiał się. – Ale dziękuję ci, bo w kwestii ślubu nic się przez te lata nie zmieniło. Nadal chcę go wziąć na piaszczystej plaży w otoczeniu szumu fal. – I z tobą – Dodał nieśmiało. Splotłam palce naszych dłoni delektując się widokiem zachodzącego słońca. Byliśmy dla siebie.

***

Witam! 

Nie sądziłam, że tak szybko uda mi się napisać kolejny rozdział ;) Ale to dobrze, bo Mason nie chce ze mną współpracować 😂

Pozdrawiam ;*