Dwudziesty dziewiąty

Londyn, 10.03.2020 r.

 Gwar w restauracji wzmagał się z każdą minutą. Wszyscy goście byli już w środku, właśnie zajmowali miejsca przy specjalnie przystrojonych stolikach. Elementy dekoracyjne, na które zdecydował się szef przeszły moje najśmielsze oczekiwania. Sala była wypełniona niebieskimi balonami, lew znajdujący się w herbie Chelsea patrzył na mnie z każdej strony, pokazując swoją władzę, w telewizji leciała kompilacja niektórych meczów oraz najważniejszych chwil, które złożyły się na sto piętnastoletnią historię klubu. Wiedziałam, że był to ważny wieczór dla właściciela, trenerów i zawodników, dlatego zakasałam rękawy pełna energii do działania. Grace krzątała się obok i co jakiś czas posyłała w moim kierunku niepewne spojrzenia. Wstawiając na kuchenkę pierwsze naczynia zmarszczyłam brwi.

– Grace, wszystko w porządku? – zainteresowałam się odgarniając niesforny kosmyk włosów. – Dobrze się czujesz?

– Tak, tak – odparła szybko przygotowując tace. – W zasadzie to… Wiem, że to nie najlepszy moment, ale… – Zaczęła zagryzając wargę. Nieśmiała Grace? Też mi coś!

– Grace, wiem o tobie i Alexie – powiedziałam łagodnie. Blondynka zrobiła wielkie oczy, ale wyczułam ulgę wypełniającą jej ciało. – Byliśmy dziś z Kepą na spacerze i widzieliśmy was – Poinformowałam ją.

– I nie przeszkadza ci to? – zapytała poprawiając uniform.

– Dlaczego miałoby mi to przeszkadzać? – zdziwiłam się. – Alex jest moim przyjacielem i jego szczęście jest dla mnie ważne. Jeśli odnalazł je u twojego boku to cieszę się z tego – Oznajmiłam zmniejszając ogień.

– Dziękuję – mruknęła cicho. – Myślałam, że będziesz na mnie wściekła również przez Jamesa… Sama wiesz, że kiedyś cię o niego wypytywałam…

– Cóż, James… – zacięłam się, bo nie byłam pewna, czy wie o jego orientacji.

– Wiem, że jest gejem – zaśmiała się. – Wyszło trochę niezręcznie – Posłała mi coś na kształt uśmiechu.

– Chyba masz rację – przyznałam spoglądając na wielki zegar. – Chyba już czas…

– Jasne – oprzytomniała w jednej chwili biorąc do ręki tacę.

– Tylko się nie potknij – zażartowałam. Rozbawiona blondynka pokręciła głową i wyszła na salę, a ja dostrzegłam szefa, który pokazał mi kciuk uniesiony w górę. Uśmiechnęłam się do niego szeroko wracając do pracy. Moje początki z Grace były trudne, obie miałyśmy ciężki charakter, chciałyśmy być najlepsze. Nie lubiłyśmy się, dogryzałyśmy sobie na każdym kroku, byłyśmy dla siebie wredne, co nie raz, nie dwa doprowadzało szefa do bólu głowy. Po moim awansie nasze stosunki się polepszyły, starałyśmy się komunikować, tak aby nie ucierpiała reszta naszej drużyny. Zmiana w naszych relacjach wyszła wszystkim na dobre. Gdy goście zajadali się przystawką, a szef pilnował jedzenia, ukradkiem wymsknęłam się do drugiej sali, w której przebywały osoby towarzyszące pracowników.

– Cześć, Alisa – Alex mrugnął do mnie znad talerza. – Przepyszne pierożki! – Pochwalił mnie.

– Dzięki – wyszczerzyłam się szeroko. Przywitałam się z innymi osobami, po czym kucnęłam przy Alexie. – Gratuluję związku! – Powiedziałam. – Ale później dostaniesz ode mnie w łeb za to, że nie pisnąłeś ani słówkiem! – Zbeształam go.

– Trochę bałem się twojej reakcji, ale jak widać niepotrzebnie – niewinnie wzruszył ramionami.

– Macie moje błogosławieństwo – oznajmiłam poważnie. Alex popatrzył na moją minę i zaśmiał się głośno.

– To wiele dla mnie znaczy i mówię to całkiem serio – wykrztusił z siebie biorąc do ust kęs pierożka. – Za to twój chłopak chyba dalej nie błogosławi naszej przyjaźni – Ruchem dłoni wskazał na główną salą, a ja zamarłam z powodu swojej głupoty. Całkowicie zapomniałam o tym, że obie sale dzieli jedynie wąskie przejście. Przybrałam wyraz niewiniątka i pomachałam Kepie, który zgromił mnie wzrokiem.

– Cóż, muszę uciekać, bo zaraz szef mnie zabije… Zobaczymy się później! – wyjąkałam znikając w kuchni. Uwijałam się jak w ukropie, by wszyscy byli zadowoleni. Grace wraz innymi kelnerkami miała ręce pełne roboty, ja przestawiałam garnki tłukąc się nimi niemiłosiernie. Kroiłam, obierałam, gotowałam, podawałam na tace. Po godzinie usiadłam na stołku i chwyciłam w dłoń szklankę wody. Duszkiem wypiłam jej zawartość i poprawiłam czapkę kucharską.

– Skoro pozwoliłem Grace przywitać się z Alexem, to tobie również na to pozwolę – pojawienie się obok mnie szefa przyprawiło mnie o mini zawał.

– Też się z nim przywitałam… – odparłam. Szef zacmokał z irytacją.

– Mówiłem o twoim chłopaku – sprecyzował. – Wykorzystaj szansę, bo później zobaczysz go po części oficjalnej!

– Tak jest! – zasalutowałam. Odłożyłam czapkę na bok i z podniesionym czołem ruszyłam w kierunku stolika Kepy. Po drodze pomachałam znajomym piłkarzom. – I jak wam smakuje? – Zainteresowałam się cmokając Hiszpana w policzek.

– Nie przymilaj się tak do mnie, widziałem cię z Alexem – powiedział z naburmuszoną miną.

– Wszystko, co wychodzi spod twojej ręki jest wyśmienite! – pochwaliła mnie Natalia, a Jorginho w pełni poparł swoją żonę. – A nim się nie przejmuj – Wskazała na Kepę. – Po prostu dziwnie czuje się z tym, że nie ma cię obok!

– Zawsze możesz iść do Alexa… On też nie ma przy sobie swojej drugiej połówki – prychnęłam z satysfakcją odnotowując iskry wściekłości w oczach bramkarza.

– Igrasz dzisiaj ze mną – westchnął odsuwając się, bym usiadła mu na kolanach. Objęłam go za szyję z radością patrząc na zadowolone towarzystwo. Po chwili jednak dopadła mnie smutna myśl.

– Chyba… Chyba nie jest ci źle, że nie ma obok ciebie Andrei? – spytałam nerwowo.

– Zwariowałaś! Kochanie, przecież wiesz, że to zamknięty rozdział w moim życiu…

– Wolałam się upewnić – wymruczałam. – Przynajmniej jej zęby nie odbijają się w blasku świateł – Rzuciłam. Natalia parsknęła głośnym śmiechem zwracając na siebie uwagę pozostałych. Jorginho zakrztusił się pitym właśnie winem, a Kepa napiął szczękę. – Coś nie tak?

– Chyba jeszcze nie przywyknął do żartów o byłej dziewczynie – Jorginho wyratował go z opresji.

– Racja, muszę się na nie uodpornić – przytaknął ściskając mnie mocniej.

– Zobaczymy się po części oficjalnej – obiecałam muskając jego usta. Wróciłam do gorącej kuchni, aby dalej pełnić swoje obowiązki. Na całe szczęście uroczysta część powoli dobiegała końca. Odetchnęłam z ulgą, kiedy głos zabrał pan Abramovich. W skupieniu słuchałam jego wzruszającej mowy oraz podziękowań. Zdałam sobie sprawę, że stałam się częścią tego klubu, tej niebieskiej rodziny. Byli dla mnie ważni, każdy na swój sposób. Ukradkiem otarłam łzę, a później przyłapałam się na tym, że nucę hymn Chelsea, który właśnie rozbrzmiał w całej restauracji. Wzruszona pociągnęłam nosem. Posłałam Kepie ckliwe spojrzenie, a on zaśmiał się widząc mnie w tym stanie. Wytknęłam mu język i poszłam się przebrać w sukienkę zakupioną specjalnie na tę okazję. Wieczór spędziłam wtulona w silne ramiona mojego mężczyzny. Ramiona, które były całym moim światem.

 Nocna panorama Londynu była jednym z wielu powodów, dzięki którym pokochałam to miasto. Mimo że było już grubo po północy, stolica Anglii dalej tętniła życiem, wszystko odbywało się wedle ustalonego rytmu. Mijali nas ludzie spacerujący z psami, zakochani nastolatkowie, w pobliskich pubach głośna muzyka mieszała się z gwarem klientów. Westchnęłam przeciągle wtulając się w ramię Kepy.

– Co tak wzdychasz? – zainteresował się patrząc na mnie z ukosa.

– Nogi mnie bolą! – poskarżyłam się wydymając usta. Hiszpan parsknął śmiechem. – Weź mnie na barana! – Zajęczałam.

– Nie ma mowy – odparł.

– Dlaczego? – sarknęłam pod nosem. – Sugerujesz, że jestem za ciężka? – Przymrużyłam oczy.

– Nigdy w życiu, nie jestem samobójcą! – obronił się. – Trzeba było założyć buty na jeszcze większej szpilce, koturnie, czy…

– Ignorant! – wypaliłam. – Dobrze… Mam zadzwonić po Alexa? – Zachichotałam. Wypity alkohol przyjemnie krążył po moim organizmie, dodając mi pewności siebie.

– Alex to, Alex tamto… Co jeszcze? – żachnął się Kepa przystając w miejscu. – Co cię tak rozbawiło? – Prychnął.

– Jesteś taki uroczy, gdy przemawia przez ciebie zazdrość! – powiedziałam radośnie i zalotnie zatrzepotałam rzęsami.

– Odezwała się ta, która jakiś czas temu chciała wybić zęby Andrei – przypomniał mi gniewnie marszcząc brwi.

– Dobrze, że się powstrzymałam! Jeszcze nosiłabym na dłoni ślad po Pani Wyszczerz!

– Alisa… – Kepa załamał ręce. – Nie mam do ciebie siły…

– Po prostu mnie weź! – rozkazałam. Powietrze przeciął głośny śmiech bramkarza. – Ty chyba też za dużo wypiłeś –Spojrzałam na niego z dezaprobatą.

– Mam cię wziąć? Tutaj? – zniżył głos, a moim ciałem wstrząsnął dreszcz.

– Jesteś niewyżytym zboczeńcem – stwierdziłam fakt oczywisty. – Na barana!

– Nie znam takiej pozycji – wyszczerzył się szeroko.

– Kepa!!! – warknęłam i tupnęłam nogą. Hiszpan przewrócił oczami, ale w końcu spełnił moją prośbę. – Nie można było tak od razu? – Zadałam retoryczne pytanie. Mój mężczyzna jedynie uśmiechnął się kpiąco i ruszył w drogę do domu. – Kocham cię, Kepcio – Szepnęłam wtulając twarz w jego szyję. Usnęłam kołysana odgłosem jego kroków.

Londyn, 18.03.2020 r.

 Rewanżowy mecz Chelsea z Bayernem w Lidze Mistrzów rozpoczął się dobre pół godziny temu. Stadion monachijskiego klubu wypełniony był po brzegi. W tym zlepku kibiców dostrzegłam sympatyków Niebieskich, którzy specjalnie na tę okazję wybrali się do Niemiec. Ja nie mogłam sobie na to pozwolić, dlatego teraz nerwowo obgryzałam paznokcie. Chelsea od pierwszych minut próbowała atakować, by zminimalizować straty z pierwszego spotkania. Bayern się nie poddawał, walczył i co jakiś czas pokazywał swoją dominację. Kepa szalał w bramce, bronił najgroźniejsze strzały i motywował kolegów z zespołu, aby dawali z siebie wszystko, tak jak on. Siedząca obok mnie Natalia próbowała uspokoić szalejącego synka, ja trzymałam na kolanach Alicię, która powoli zasypiała w moich ramionach. Skorzystałam z zaproszenia przyjaciółki, bo zdawałam sobie sprawę z tego, że oglądanie tego emocjonującego spotkania w towarzystwie Jamesa i Matta nie wyjdzie mi na dobre. Serce tłukło mi się o żebra, trzęsły mi się dłonie, oddychałam zbyt szybko, jednak nie mogłam powstrzymać tej adrenaliny. Pod koniec pierwszej połowy sędzie podyktował rzut karny Niebieskim. Zacisnęłam mocno kciuki patrząc na Jorginho przygotowującego się do oddania strzału. Po gwizdku mąż Natalii w swoim stylu umieścił piłkę w bramce. Kobieta wrzasnęła podekscytowana, a ja zaśmiałam się głośno obserwując tańczącego przed telewizorem Vitora.

– Teraz na pewno nie zaśnie – mruknęła Natalia kręcąc głową. – Za bardzo udzieliły mu się emocje!

– Trudno mu się dziwić! – powiedziałam głośno. – Odrobią to, prawda?

– Oczywiście, że tak! Nie mają innego wyjścia – oznajmiła. Pocałowałam śpiącą Alicię w główkę i oddałam ją mamie. – Vitor mógłby wziąć z niej przykład – Westchnęła udając się na górę, by ułożyć ją w łóżeczku.

– Ciociu, pocytas mi baję? – zapytał w pewnym momencie patrząc na mnie uważnie.

– Pewnie, że tak – odpowiedziałam bez wahania czochrając go po włosach.

– Ciałbym oglądnąć dlugą polowę, ale mamusia nie pozwala – powiedział szczerze prowadząc mnie do swojego królestwa.

– Zrelacjonujemy ci wszystko – obiecałam przykładając dłoń do piersi.

– Tsymam cię za słowo! – krzyknął i wskoczył na łóżko. Przykryłam go kołdrą i otworzyłam książkę. Chłopczyk ufnie się we mnie wtulił i w skupieniu chłonął treść bajki. Po upływie dziesięciu minut ziewnął szeroko i zamknął oczy. Odczekałam chwilę i zgasiłam lampkę.

– A tak się zapierał, że nie uśnie – Natalia parsknęła śmiechem, gdy schodziłyśmy na dół. – Swoją drogą… Naprawdę do twarzy ci z dziećmi – Rzekła z pełnym przekonaniem. Rozbawiona pokręciłam głową.

– Ostatnio zupełnie przez przypadek poruszyłam ten temat z Kepą… Nie był zachwycony – zmarkotniałam na samo wspomnienie. – Wiem, że jest na to za wcześnie, ale jeśli on ich nie chce?

– Daj spokój – Natalia machnęła ręką. – Kocha cię, więc to pewne, że chce stworzyć z tobą rodzinę. Rozumiem twoje obawy, ale macie całe życie przed sobą – Przyjaciółka dodała mi otuchy ciepłym spojrzeniem. – Nie zamartwiaj się na zapas, jasne?

– Tak jest! – odpowiedziałam siadając na kanapie. Druga połowa właśnie się rozpoczęła. Modliłam się o pozytywny rezultat dla Chelsea. Pragnęłam, aby wygrali, by udowodnili niedowiarkom z całego świata, że zbyt wcześnie ich przekreślili. Dopóki piłka była w grze, wszystko było możliwe! – Dawno się tak nie denerwowałam! – Przyznałam patrząc na młodych piłkarzy. Sprawnie minęli obronę Bayernu, a wymiana podań między Tammy’m a Masonem zakończyła się celnym strzałem tego drugiego.

– Jeszcze dwa! – krzyknęła Natalia.

– Ciszej, bo obudzisz dzieciaki! – skarciłam ją.

– Oho, już zaczynasz mówić jak mamuśka – wyszczerzyła się. Trąciłam ją w ramię powracając do oglądania meczu. Gra toczyła się szybkim tempem, które przyprawiało mnie o zawał serca. Nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić.

– Kepcio! – pisnęłam rozradowana, gdy obronił kolejny celny strzał. – Jest najlepszy!

– Oczywiście – przytaknęła rozbawiona Natalia.

– Spójrz tylko na niego! – wskazałam palcem na sylwetkę bramkarza, który wyciągnął się jak długi, by nie dopuścić do utraty gola. Niebiescy przejęli całkowitą kontrolę nad meczem, zdominowali piłkarzy Bayernu, którzy nie potrafili pogodzić się z takim stanem rzeczy. Faule, żółte karki, gwizdek sędziego… Trzęsłam się jak osika na wietrze. Czas upływał, ale wraz z tym moja nadzieja rosła. Bramki Mateo oraz Tammy’ego przypieczętowały ostateczny wynik. Kibice Bayernu nie mogli pogodzić się z tym, co właśnie zostało im odebrane. Nade mną emocje wzięły górę, nawet nie próbowałam ukryć łez.

– Awansowali! – Natalia musiała mną potrząsnąć, abym zdała sobie sprawę z powagi sytuacji.

– Awansowali – potwierdziłam patrząc na świętujących piłkarzy oraz trenera. – Boże, Awansowali! A Kepa został bohaterem! Och, Kepa…! – Wyjąkałam zaskoczona, gdy kamera zrobiła zbliżenie na jego rękawice. Feliz cumpleaños mi amor. Wszystkiego najlepszego, kochanie. Wzruszenie ścisnęło mnie za gardło. Te quiero mucho. Kocham Cię bardzo. Przesłał mi buziaka, a ja nie wiele myśląc zrobiłam to samo. – Dziękuję – Wyszeptałam ocierając łzy. Dzień meczu przypadł na dzień moich urodzin, dlatego nie mogłam celebrować go wspólnie z bramkarzem. Jego brak przed południem zrekompensowali mi Matt z Jamsem, Alex oraz przyjaciółka z dziećmi. Byłam zaskoczona, gdy ujrzałam całą szóstkę z tortem stojącą w salonie. Zaśmiałam się na wspomnienie czasu spędzonego w ich towarzystwie parę godzin temu.

– Lepszego prezentu chyba nie mogłaś dostać – stwierdziła Natalia.

– Masz rację! – zgodziłam się z nią. – Musimy uczcić ich awans! – Poruszyłam charakterystycznie brwiami wędrując po napoczętą butelkę czerwonego wina. Reszta nocy upłynęła nam na plotkach oraz głośnym śmiechu. Cieszyłam się tymi chwilami, łapałam to szczęście garściami. Najważniejsze było jednak to, że już jutro utonę w mocnym uścisku Kepy.

***

Witam!

Dodawałam na urodziny Kepcia, to na swoje też dodam 🙈

Pozdrawiam ;*