Osiemnasty

Ondarroa, 03.10.2013 r.

 Od nieco ponad czterech miesięcy czułam się szczęśliwa. Tak po prostu, bez żadnych udziwnień, bez analizowania. Liczyło się tu i teraz. Liczyły się tajemnicze uśmiechy, ukradkowe spojrzenia, przypadkowy dotyk, nieśmiałe i gorące pocałunki. Liczyły się potajemne schadzki, dreszczyk podekscytowania i niepewności. Liczył się zapach, charakterystyczny tylko dla niego. Liczyła się jego bliskość. Liczył się Kepa i to, co nas połączyło. Nie potrafiłam tego nazwać, nie zaprzątałam sobie tym głowy. Brałam garściami to szczęście i nie zamierzałam wypuszczać go z rąk. Byliśmy. Czasem osobno, lecz częściej razem. Trwaliśmy w tym, czerpaliśmy siłę ze swojej obecności. Irytowaliśmy się, traciliśmy cierpliwość. Sprzeczaliśmy się o błahostki, godziliśmy się jak para stęsknionych kochanków. Żyliśmy chwilą. Bez poważnych rozmów, bez deklaracji. Istnieliśmy dla siebie.

– Już jestem! – podskoczyłam przestraszona, gdy usłyszałam za sobą jego głos. – Co tak pięknie pachnie? – Zapytał nachylając się nade mną.

– Nie twój interes! – odparowałam. – Musiałam zacząć bez ciebie! – Fuknęłam wymachując ścierką.

– Wciąż nie rozumiem, dlaczego się na to zgodziłem – mruknął myjąc ręce.

– Bo chciałeś mnie odciążyć? – podsunęłam mu nóż pod nos. – To twoje urodziny, nie moje!

– No właśnie! W tym dniu to ja jestem najważniejszy!

– Chyba w swoich snach – parsknęłam krojąc czosnek.

– Może w twoich też – wyszeptał mi do ucha, przy okazji nadgryzając jego płatek. Zadrżałam.

– Nawet nie próbuj zaczynać – wyjąkałam sprawdzając patelnię. – Wszystko musi zostać podane o czasie… Nie chcę, żeby twoi rodzice zmienili o mnie zdanie! – Powiedziałam pewnie.

– Nie zmienią – zapewnił mnie. Posłałam mu kpiące spojrzenie, na co jedynie niewinnie wzruszył ramionami. Pogrążeni w przyjemnej ciszy wzięliśmy się do roboty. Kepa był najważniejszy, nie tylko w tym dniu. Zatrzymałam tę uwagę dla siebie śledząc jego poczynania. Skromne przyjęcie urodzinowe miało odbyć się w jego rodzinnym domu, jego rodzice poprosili mnie o pomoc w przygotowaniu niektórych potraw. Zgodziłam się bez wahania. Gotowanie było czymś, co sprawiało mi niesamowitą frajdę, było czymś, co bezgranicznie kochałam. W każde danie wkładałam mnóstwo serca, cieszyłam się, że zostało docenione, zagryzałam wargi i próbowałam dalej, gdy coś nie wyszło. Zmarszczyłam brwi widząc ruch jego ręki.

– Co robisz? – zapytałam powątpiewająco.

– Nie wiem? – zakłopotany podrapał się po głowie.

– Mieszasz w złą stronę – stwierdziłam obracając dorsza na patelni. Przyjemnie skwierczał wydzielając intensywny aromat.

– Nie nadaję się do tego! – zrobił nadąsaną minę. – Co mi kupiłaś?

– Nic – odparłam odwracając się w jego stronę. Posłał mi zdezorientowane spojrzenie. – Kupiłam dla siebie… Kokardę – Specjalnie zawiesiłam głos obserwując jego reakcję.

– Mam rozumieć, że to ty będziesz moim prezentem? – wyszeptał przypierając mnie do blatu. – Mam czekać do wieczora? – Musnął moje usta swoimi. – Nie wiem, czy wytrzymam…

– Będziesz musiał! – jęknęłam otumaniona jego bliskością.

– To będzie dość trudne… – nachylił się i zlizał z mojego nosa pozostałości sosu. Podniosłam wzrok i napotkałam jego rozpalone brązowe tęczówki. Zagryzłam wargę zastanawiając się nad resztką swojej godności, kiedy trzasnęły drzwi wejściowe.

– Chyba coś się przypala! – usłyszeliśmy wesoły głos Jamesa. Odskoczyliśmy od siebie momentalnie. Zaklęłam szpetnie ratując smażącą się na patelni rybę.

– Wieczorem ci się za to odpłacę – wymamrotałam.

– Liczę na to – zaśmiał się kąsając moją szyję. Trzepnęłam go w ramię próbując uspokoić galopujące serce. Wtargnięcie mojego brata do kuchni przerwało nasze igraszki. Zajęliśmy się niezobowiązującą rozmową, uciekając od swoich spojrzeń. Byliśmy beztroscy w swoich działaniach, nie przejmowaliśmy się nadchodzącymi dniami. Chwila. Ja i on. Gdybym tylko wiedziała, że za pół roku posypiemy się jak domino…

Londyn, 26.10.2019 r.

 Otrząsnęłam się z bolesnych wspomnień, gdy Matt niespodziewanie zaparkował samochód. Szybko starłam spływającą z policzka łzę i przywołałam uśmiech na twarz.

– Alisa, wszystko w porządku? – zapytał zaniepokojony wysiadając.

– Tak, tak – odparłam idąc za jego śladem. – Po prostu pogrążyłam się w niechcianych wspomnieniach – Wyjaśniłam.

– Towarzystwo Kepy zdecydowanie ci nie służy – zawyrokował robiąc zatroskaną minę. – Dobrze, że awansowałaś, przynajmniej nie będziesz musiała go obsługiwać, kiedy znów odwiedzi restaurację – Mruknął zmierzając w kierunku rodzinnego domu. Olbrzymia posesja jak zwykle onieśmielała swoim przepychem.

– Masz rację, teraz mogę napluć mu do jedzenia – odparłam szczerząc zęby. – A raczej Andrei – Parsknęłam poprawiając szalik. Pogoda szalała. Raz było kolorowo, ciepło i przytulanie, raz szaro, zimno i ponuro.

– To chyba lepszy pomysł – stwierdził naciskając dzwonek. – Mam nadzieję, że mojego ojca faktycznie nie ma w domu!

– Gdyby było inaczej, twoja mama na pewno dałaby nam znać – uśmiechnęłam się do niego ściskając jego dłoń. Po przywitaniu się ze znajomą gosposią weszliśmy do środka. Ściągnęliśmy z siebie odzież wierzchnią udając się do jadalni. Bogato zastawiony stół uginał się od ciężaru jedzenia.

– Dzień dobry, dzieci! Cieszę się, że nie zrezygnowaliście w ostatniej chwili – mama Matta powitała nas ujmującym uśmiechem. – Nie miejcie takich przestraszonych min, Gary wyjechał w interesach… Możemy rozmawiać swobodnie – Oznajmiła zajmując jedno z krzeseł. Zrobiliśmy to samo częstując się tym, na co akurat mieliśmy ochotę. – Gratuluję awansu – Zwróciła się do mnie. – Wiem, jak ważne to dla ciebie było, cieszę się, że osiągnęłaś spełnienie!

– Dziękuję – powiedziałam zadowolona. – Wczoraj pracowałam pierwszy dzień na nowym stanowisku. Było trochę dziwnie, ale mam wsparcie całego zespołu, więc nie zamartwiam się na zapas. Znam swoją wartość i nie dam się tak łatwo – Zaśmiałam się. Matt posłał mi ciepłe spojrzenie. Pogrążyliśmy się w przyjemnej, miłej rozmowie, która była przerywana jedynie brzękiem sztućców i głośnym śmiechem. Bez taty Matta było znacznie lepiej, atmosfera była rodzinna, nie napięta. Nie musieliśmy uważać na każde słowo, wręcz przeciwnie, mówiliśmy co ślina przyniosła nam na język. Obserwowałam Matta, jego dołeczki w policzkach, roześmiane oczy. Wiedziałam, że było mu ciężko. Chciał akceptacji obydwojga rodziców, jednak chyba pogodził się z tym, że otrzyma ją tylko z jednej strony. Jego mama wydawała się być mniej przestraszona, oddychała pełną piersią, jakby ktoś pozbył się wypełniającego ją ciężaru. W błyszczących oczach Matta zaszkliły się łzy wzruszenia, kiedy oznajmiła, że z chęcią pozna jego wybranka. Pokazałam mu kciuk uniesiony do góry. Uśmiechnął się szeroko wzdychając z ulgą. Po sytym obiedzie przenieśliśmy się do salonu.

– Muszę wam coś wyznać – odezwała się pani Gemma biorąc do ręki kieliszek pełen czerwonego wina. – Ja i Gary… Rozwodzimy się – Oznajmiła patrząc niepewnie na swojego syna. Z zaskoczenia uchyliłam usta, a zdziwiony Matt zamrugał powiekami. – Podjęłam tę decyzję już jakiś czas temu. Nasze małżeństwo się posypało, nie ma już czego ratować – Zaśmiała się cicho. – Czarę goryczy przepełniły jego ostatnie słowa. Nie mogę żyć z kimś, kto nie akceptuje własnego dziecka – Wyrzekła walcząc ze łzami. Matt zamknął ją w mocnym uścisku. W jego objęciach wydawała się taka drobna i krucha. Byłam poruszona tym widokiem.

– Mamo… Mówię to z bólem serca, ale to chyba rozsądna decyzja – przyznał Matt. Pani Gemma z czułością pogłaskała jego policzek. – Ale…

– Zadbałam o siebie, nie martw się – poklepała go po głowie. – Napijecie się ze mną? – Spytała upijając łyk. Matt pokręcił głową, natomiast ja stuknęłam się z nią szklanym naczyniem. – Za nowy początek!

– Za nowy początek – powtórzyłam zastanawiając się, czy dam radę zamknąć za sobą jedne drzwi, aby otworzyć kolejne, czyste, niezapisane…

Londyn, 28.10.2019 r.

 Z westchnieniem ulgi uwolniłam swoje włosy spod kucharskiej czapki. Otarłam kropelki potu z czoła i poszłam się przebrać. Byłam zmęczona, nie miałam siły na nic. Marzyłam o ciepłej herbacie, miękkim kocu i wciągającej lekturze. Musiałam jednak odłożyć te plany na bok ze względu na kurs. Obiecałam wczoraj Alexowi, że na pewno się na nim pojawię i zamierzałam wywiązać się z danego mu słowa. Alex… Spędziliśmy razem miłą niedzielę. Pogoda dopisywała, świeciło słońce, wiatr lekko kołysał gałęziami drzew. Było spokojnie i cicho. Z każdym dniem poznawaliśmy się coraz lepiej, poznawaliśmy swoje zwyczaje, nawyki i zachowania. W przebywaniu z czarnowłosym, nieziemsko przystojnym chłopakiem było coś prostego i elektryzującego zarazem. Jednak… Cały czas łapałam się na myślach o Kepie. Porównywałam ich do siebie. Ich wygląd, śmiech, ton głosu. Wiedziałam, że to złe, że nie powinnam tego robić. Alex był Alexem, nie Kepą. Zdawałam sobie z tego sprawę, ale momentami pokusa była silniejsza ode mnie. Pokręciłam głową wychodząc na salę główną. Zmrużyłam oczy widząc machającego przez okno Jamesa. Gestem ręki nakazałam mu wejść do środka.

– Cześć! – przywitał się. – Moja Mała Mi! Tak bardzo gratuluję ci tego awansu! – Powiedział przytulając mnie do siebie.

– Dz… Dziękuję! – wyjąkałam. – Dusisz mnie!

– Och, przepraszam – odsunął się na milimetr. – Matt powiedział mi, że cię tutaj znajdę – Obwieścił rozglądając się po restauracji.

– Byłeś już u nas? – spytałam zakładając płaszcz.

– Byłem – potwierdził. – I przy okazji poznałem jego chłopaka – Obwieścił.

– Cieszę się – parsknęłam i podążyłam za spojrzeniem brata, które padło na krzątającą się nieopodal Grace. – James… – Jęknęłam.

– Co to za ślicznotka? – zapytał robiąc maślane oczy.

– To Grace… – wyjaśniłam. – I jest zołzą – Dodałam po namyśle.

– Ale jaką piękną! – rozmarzył się. Prychnęłam pod nosem wypychając go na zewnątrz. – Ma kogoś?

– Nikt jej nie chce – odparłam. – Ale nie rozmawiajmy o tym… Powiedz mi lepiej, dlaczego odwiedziłeś Ondarroę beze mnie! 

Wzruszył niewinnie ramionami, przybrał minę szczeniaczka i wyjaśnił mi, co nim kierowało. Tęsknota. Tęsknota za rodziną. Tęsknota za wujostwem, za babcią, za dziadkiem…

– Nie mogą się doczekać, aż cię zobaczą – powiedział dając mi kuksańca w żebra.

– Już bliżej niż dalej – mimowolnie się uśmiechnęłam. – Też za nimi tęsknię!

James objął mnie ramieniem i zadeklarował chęć odprowadzenia mnie na kurs. Przyjęłam tę propozycję z ochotą. Zatraciliśmy się w rozmowie nie zwracając uwagi na otaczających nas ludzi. Mój brat był szalony, miał tysiąc pomysłów na minutę, tryskał optymizmem i zarażał energią. Brakowało mi go na co dzień, ale zaakceptowałam jego styl życia. Taki już był, a ja nie miałam zamiaru go zmieniać. Opowiadał mi o podróżach, o tym że prawdopodobnie na stałe zamieszka w Los Angeles. Ja podzieliłam się z nim wrażeniami z kursu oraz wspomniałam o Alexie. Słuchał w skupieniu, co jakiś czas kiwając głową. Przybrał minę surowego starszego brata i wygłosił mi mowę o bezpieczeństwie. Walnęłam go w ramię nic sobie nie robiąc z jego pisków.

– To on? – zapytał szeptem, gdy zbliżaliśmy się pod Uniwersytet.

– Tak – potwierdziłam. – Błagam, nie rób nic głupiego!

– Ja? – zdziwił się. Zgrzytnęłam zębami. – Cześć, jestem James! Wyjaśniając… Jestem bratem Alisy – Przedstawił się. Alex zlustrował go czujnym spojrzeniem.

– Cześć, Alex – uścisnął wyciągniętą rękę mojego brata.

– Może wpadniesz do nas po skończonych zajęciach? – zaproponowałam zadziwiając samą siebie. – Będzie też Matt z Markiem…

– Z przyjemnością – odpowiedział posyłając mi szeroki uśmiech.

– W takim razie do zobaczenia! – James pomachał nam i zniknął za zakrętem.

– Jesteś gotowy na dzisiejsze rozważania? – spytałam wchodząc do środka.

– O chłopcu, który nie chciał dorosnąć? Zawsze! – odparł poprawiając plecak. Chłopiec, który nie chciał dorosnąć… Niech cię szlag, Kepa!

Londyn, Stamford Bridge, 05.11.2019 r.

 Dni przemijały w zastraszająco szybkim tempie. Po dość słonecznym i przyjemnym październiku nadszedł mglisty i mżysty listopad. Moja relacja z Alexem umacniała się z każdą chwilą, Matt tworzył radosny związek z Markiem, a James po kilku spotkaniach z Grace wrócił do Stanów. Otaczałam się szczęśliwymi ludźmi, a sama cierpiałam w środku. Umocniłam kontakt z Natalią, co zaowocowało zaproszeniem mnie i Alexa na rewanżowy mecz Chelsea w Lidze Mistrzów. Przeciwnikiem była drużyna, którą pokonali na ich stadionie. Nie miałam serca odmówić, dlatego teraz wspólnie z chłopakiem siedziałam w loży VIP trzymając na kolanach małą Alicię, ubraną w rozkoszną sukieneczkę z motywem Chelsea. Partnerki piłkarzy, które poznałam na urodzinach Kepy i w restauracji przywitały mnie ciepłymi uśmiechami. Jedynie Andrea posyłała w naszą stronę wrogie spojrzenia. Starałam się bagatelizować jej obecność oraz to, że dumnie paradowała pod moim nosem ubrana w koszulkę swojego chłopaka. Poprawiłam Alicii niebieską kokardkę i skupiłam uwagę na rozpoczynającym się właśnie spotkaniu. Słuchając na żywo hymnu tych rozgrywek nareszcie zrozumiałam, o co chodziło Mattowi. Miałam ciarki na całym ciele! Hymn przywoływał honor i ambicję. Sędzia gwizdnął po raz pierwszy rozpoczynając mecz. To się stało w ułamku sekundy. Już w drugiej minucie Kepa był zmuszony do wyciągnięcia piłki z bramki. Siedząca obok mnie Leah jęknęła, kiedy zorientowała się, że gol został uznany za samobójczy. Piłkę do siatki posłał Tammy. Westchnęłam obserwując grę. Szybka akcja na drugą stronę boiska spowodowała odgwizdanie faulu na Christianie Pulisiciu. Natalia chwyciła w dłoń telefon, aby sfilmować swojego męża, który właśnie przymierzał się do wykonania rzutu karnego. Vitor biegał jak szalony, a Alicia podskakiwała w miejscu. Jorginho pewnie doprowadził do remisu. Przybiłam piątkę z kobietą aspirującą do roli mojej przyjaciółki i powróciłam do oglądania spotkania. Alex, mimo że zbytnio nie interesował się futbolem, wymachiwał klubowym szalikiem dopingując piłkarzy Chelsea. Zaśmiałam się głośno, po czym wtuliłam się w małą. Zawodnicy Ajaxu kontrolowali sytuację, co doprowadziło do objęcia przez nich prowadzenia. Zmełłam w ustach przekleństwo. Licznie zgromadzeni na stadionie kibice głośno wspierali swoich ulubieńców. W trzydziestej piątej minucie piłkarz Ajaxu dośrodkował w pole karne. Piłka niefortunnie odbiła się od słupka, trafiła Kepę w twarz i wpadła w światło bramki. Kolejne samobójcze trafienie… Hiszpan był wściekły, dał upust swoim emocjom krzycząc, ile sił w płucach. Andrea skrzywiła się, ale nic nie powiedziała. Też była wściekła? Nie potrafiłam znaleźć odpowiedzi na to pytanie. Sytuacja była kuriozalna. Wszyscy odetchnęliśmy z ulgą, kiedy pierwsza połowa spotkania dobiegła końca.

– Oddaję ci córcię, muszę pilnie skorzystać z toalety – zaśmiałam się. Alicia zrobiła smutną minkę. Pocałowałam ją w pyzaty policzek, po czym skierowałam się do wskazanej przez Natalię łazienki. Będąc w środku opłukałam twarz zimną wodą. Emocje i nerwy rozsadzały mnie od środka. Nie miałam pojęcia, jak ekscytujące mogą być mecze Ligi Mistrzów! Wychodząc rozglądnęłam się na boki. Zdziwiłam się widząc siedzącego pod ścianą Kepę.

– Alisa?

– Kepa? – spytałam cicho podchodząc bliżej. Podniósł wzrok, a mnie zabolało serce. Kierując się instynktem zrobiłam krok w przód i kucnęłam przed nim. Kciukiem otarłam spływającą z jego policzka łzę. – Nie możesz się winić, wiesz o tym, prawda? – Uniosłam jego podbródek go góry.

– Jestem beznadziejny – jęknął chowając twarz w dłoniach.

– Posłuchaj mnie. Wiem, że żaden ze mnie znawca, ale czasami takie sytuacje się zdarzają… To był przypadek, a ty przez to nie powinieneś wątpić w swoje umiejętności. Wiem, że to dla ciebie trudne, ale musisz wrócić na boisko z podniesionym czołem i pokazać, że się nie załamałeś. Jesteś pewny siebie, zawsze byłeś… Nie możesz zatracić tej cechy, jasne? – wymruczałam podnosząc się z klęczek. – Jestem przekonana, że uda wam się doprowadzić do remisu… Co ja gadam! Wierzę, że jesteście w stanie to wygrać!

– Dziękuję – odparł. – Mogę… Mogę się do ciebie przytulić? – Szepnął uciekając wzrokiem w bok. Niepewnie kiwnęłam głową. Objął mnie mocno, tulił tak, jakby świat miał się zaraz skończyć. Schował twarz w zagłębieniu mojej szyi i przylgnął do mnie jeszcze bardziej. Drżał na całym ciele. Ja również. Serce obijało mi się o żebra, a jego bliskość powodowała zamęt. Czule gładziłam jego plecy czując, że napięcie powoli go opuszcza. Staliśmy tak, na środku pustego korytarza, nie zważając na dobiegający zewsząd hałas. Byliśmy my, była nasza cisza, był nasz zakątek szczelnie zamknięty w ramionach drugiej osoby. – Alisa, ja… – Zaczął, ale znaczące chrząknięcie nie pozwoliło mu na dokończenie myśli. Odsunęliśmy się od siebie próbując zrozumieć, co właśnie między nami zaszło. Magia zniknęła wraz z pojawieniem się Andrei.

– Co to ma znaczyć, do cholery? – wycedziła. Wzniosłam oczy ku niebu prosząc o cierpliwość.

– Andrea, nie zaczynaj – warknął Kepa. – Nie mam siły do twoich fochów, nie teraz – Powiedział.

– Wspaniale! – krzyknęła histerycznie. – Mam przejść obok tego obojętnie?!

– Możesz zejść nam z oczu – podsunęłam obdarzającym ją wrednym spojrzeniem. Odgarnęła włosy sycząc jak lokomotywa. – Wracam na miejsce – Mruknęłam lekko ściskając dłoń Kepy. Odruchowo odwzajemnił mój uścisk.

– Co ty wyprawiasz, Kepa? – wykrztusiła Hiszpanka.

– Idę na mecz, mam jeszcze do rozegrania drugą połowę – obwieścił wymijając ją. Zmarszczyłam brwi zdziwiona jego oschłością.

– Alisa, przysięgam… Jeśli jeszcze raz zobaczę cię w jego obecności… Zniszczę cię.

– Rób, co chcesz, nie obchodzi mnie to – sarknęłam odchodząc. Wróciłam do loży z trudem panując nad oddechem. Alicia wystawiła do mnie rączki, więc przytuliłam ją do siebie. Zaciekawiony Vitor spojrzał w naszym kierunku. Niewiele myśląc dla niego również otworzyłam ramiona. – Twoje dzieci są najwspanialsze na świecie – Zwróciłam się do Natalii.

– To te geny, sama rozumiesz – roześmiała się patrząc na mnie podejrzliwie. Andrea przeszła obok nas nic nie mówiąc. Alex był pochłonięty przebiegiem spotkania. Usiadłam na miejscu i jęknęłam bezgłośnie widząc Kepę, który po raz czwarty tego wieczora puścił bramkę. Andrea zacisnęła pięści. Piłkarze Chelsea wydawali się być podłamani, ale nie poddawali się. Atakowali, nie cofali się z piłką. Poskutkowało to golem strzelonym przez kapitana. Jeszcze nie wszystko było stracone! Chwilę później na boisku wybuchło zamieszanie, przez które nie potrafiłam się odnaleźć. W jednej sekundzie ktoś leżał, w drugiej sędzia pokazał dwie czerwone kartki zawodnikom Ajaxu. Niebiescy natychmiast to wykorzystali, wstąpił w nich duch walki. Jorginho ponownie zdobył bramkę z rzutu karnego, trzy minuty później na listę strzelców wpisał się jeden z młodzików, Reece James doprowadzając tym samym do wyrównania. Kapitan Chelsea mógł zostać bohaterem tego meczu, jednak jego bramka na 5-4 nie została uznana. Ulga wypełniła nasze ciała, gdy sędzia zagwizdał po raz ostatni. Dawno się tak nie czułam! Wściekła Andrea zabrała swoje rzeczy i wyszła z loży z nikim się nie żegnając. Natalia prychnęła pod nosem biorąc w ramiona śpiącą córeczkę. Vitor chwycił mnie za rękę, za do obdarzyłam go promiennym uśmiechem. Alex trząsł się z emocji rozprawiając nad każdą sekundą meczu. Ziewnęłam szeroko czekając wraz z Natalią i dzieciakami na jej męża. Alex dziękował jej za zaproszenie z zaciekawieniem rozglądając się dookoła. Sama zrobiłam to samo zamierając w ruchu. U boku Jorginho kroczył Kepa. Pod naciskiem jego spojrzenia skurczyłam się w sobie. Mierzył mojego towarzysza wściekłym wzrokiem.

– To my… Będziemy się już zbierać – wydukałam. Pożegnaliśmy się z małżeństwem ruszając w stronę wyjścia. Odwróciłam się na moment. Kepa zaciskał dłonie walcząc z zapięciem klubowej bluzy. Otworzyłam usta, ale natychmiast je zamknęłam. Niby co miałam powiedzieć? Co zrobić? Pokręciłam głową wsłuchując się w wesołą paplaninę Alexa. Plułam sobie w brodę za tę chwilę słabości, która zawładnęła mną z powodu bliskości Hiszpana. Kochałam go. Kochałam go tak cholernie mocno…

***

Witam! 

Dziś trochę wspomnień ;) Te długie rozdziały chyba weszły mi w nawyk 😂 

Chelsea gra dzisiaj z Manchesterem City... Już zacieram ręce! ^^ 

Pozdrawiam ;*