Trzynasty

Londyn, 30.09.2019 r.

 London Metropolitan University był nowoczesnym budynkiem robiącym wrażenie na przypadkowych przechodniach i studiujących tam osobach. Jego renoma oraz ilość studentów trochę mnie przerażała, ale nie mogłam się już wycofać. Pewnie pchnęłam szklane drzwi i weszłam do środka. Wieczorowy kurs literacki oficjalne rozpoczęcie miał dzisiaj. Byłam podekscytowana tym nowym wyzwaniem, dlatego niecierpliwie czekałam na rozpoczęcie zajęć. Po ukończonej w Hiszpanii szkole od razu dostałam propozycję wyjazdu do Anglii, abym w pełni mogła zająć się gotowaniem i profesjonalnym przygotowaniem do przyszłego zawodu. Nie zawracałam sobie głowy niczym innym, jednak myśli o tym, że chciałabym dzielić się z kimś spostrzeżeniami na temat postaci literackich pojawiały się coraz częściej. Chciałam coś robić, nie skupiać się tylko na jednej rzeczy, chciałam działać i być doceniana. Byłam trochę zmęczona po pracy, ale nie dałam za wygraną. Matt wspierał mnie w każdej decyzji, za co byłam mu dozgonnie wdzięczna, Kepa nie odzywał się od czasu naszego przypadkowego spotkania w parku. Założyłam zabłąkany kosmyk włosów za ucho i odetchnęłam z ulgą, gdy na horyzoncie pojawił się prowadzący. Z zaciekawieniem rozglądnęłam się po przestronnej sali i zajęłam wolne miejsce. Nie było nas dużo, grupa składała się z dwudziestu osób. Większość stanowiły dziewczyny, jednak trafiły się trzy rodzynki, na których nie zwracałam specjalnej uwagi. Poświęciłam ją na spijanie słów z ust wykładowcy, który wprowadził nas w program i pokrótce opowiedział, czym będziemy się zajmować. Cieszyłam się, że będę mogła być obecna na każdych zajęciach, które miały odbywać się trzy razy w tygodniu. Zamieniłam się grafikiem w restauracji z Grace. Blondynka o dziwo nie miała nic przeciwko temu. W ostatnim czasie nasze stosunki uległy poprawie, ale nadal odnosiłyśmy się do siebie z pewną rezerwą. Otrząsnęłam się, kiedy wykładowca oznajmił, że na początek będziemy omawiali dzieła Jane Austen. Szeroki uśmiech ozdobił moją twarz. Pierwsze ćwiczenia były organizacyjne, dlatego niedługo potem zaczęliśmy zbierać się do wyjścia. Już chciałam opowiedzieć o wszystkim Mattowi! Stojąc przed budynkiem wyciągnęłam telefon z torebki, aby zadzwonić do przyjaciela. Miał po mnie przyjechać w trosce o moje bezpieczeństwo. Niespodziewane szturchnięcie w ramię zmieniło nieco moje plany. Odwróciłam się i na moment zamarłam. Przede mną stał chłopak z kursu, na którego wcześniej nawet nie spojrzałam. Niezaprzeczalnie byłam zakochana w Kepie, jednak nie mogłam odmówić chłopakowi urody. Był wysoki, smukły i podejrzewałam, że za wyciągniętym swetrem kryły się wspaniałe mięśnie. Czarne włosy, duże, piwne oczy, perfekcyjne brwi, idealnie wykrojone usta, lekki zarost…

– Cześć, jestem Alex – przedstawił się wyciągając dłoń w moim kierunku. Jego oczy błyszczały nieodgadnionym blaskiem.

– Cześć, Alisa – odpowiedziałam ściskając ją. Uchwyt był delikatny i stanowczy.

– Nie było okazji na rozmowę w środku… Chciałem się tylko przywitać – uśmiechnął się. Odwzajemniłam ten gest tonąc w głębi jego oczu.

– Masz rację – przyznałam. – Zdaje się, że będziemy się często widywać – Powiedziałam.

– Chyba tak – odparł. – Czym się zajmujesz, skoro zdecydowałaś się na wieczorowy kurs? – Spytał zaciekawiony.

– Jestem kelnerką, która aspiruje do roli szefa kuchni – wyjaśniłam. – A ty?

– Za dnia jestem studentem biotechnologii, wieczorem zamieniam się w mola książkowego i romantyka – zaśmiał się. Jego śmiech był zaraźliwy. – Dasz się kiedyś zaprosić na kawę, albo coś? – Zakłopotany podrapał się po głowie, co jedynie nadało mu jeszcze większego uroku.

– Och, jasne! – odpowiedziałam zastanawiając się, co do cholery jasnej wyprawiam. Jednak… Byłam wolna i miałam prawo robić, co chcę i z kim chcę.

– Cieszę się – oznajmił. – Będę się już zbierał, miło było cię poznać.

– Ciebie też – zapewniłam szczerze. – Do zobaczenia w środę, Alex!

– Do zobaczenia – uśmiechnął się do mnie na pożegnanie i zniknął za zakrętem. Kiedy otrząsnęłam się z pierwszego szoku drżącą ręką wybrałam numer Matta. Dopóki się nie pojawił odtwarzałam w myślach rozmowę z nowo poznanym chłopakiem…

Londyn, 02.10.2019 r.

 Wykończona ciężkim dniem w pracy wsiadłam na rower i pognałam w kierunku Uniwersytetu. Dzisiejsze zajęcia wyjątkowo odbywały się nieco wcześniej, o czym wczoraj na specjalnej grupie poinformował nas wykładowca. Łapiąc oddech dotarłam do sali i rozglądnęłam się w poszukiwaniu miejsca. Alex pomachał mi na przywitanie, więc dziarskim krokiem ruszyłam w jego kierunku. Zajęłam siedzenie obok niego. Pogrążyliśmy się w przyjemnej rozmowie, która trwała do momentu rozpoczęcia ćwiczeń. Omawialiśmy dziś Dumę i uprzedzenie. Wyciągnęłam z torebki sfatygowany egzemplarz, a Alex obdarzył mnie serdecznym uśmiechem, gdy dostrzegł kolorowe karteczki, którymi znaczyłam wybrane cytaty. Atmosfera była miła, wszyscy zgromadzeni brali udział, jednak to ja i Alex byliśmy najaktywniejszymi osobami. Toczyliśmy ożywioną dyskusję na temat Elizabeth i pana Darcy’ego, wymienialiśmy się trafnymi spostrzeżeniami, uwagami oraz drobnymi żartami. Półtorej godziny upłynęło w zastraszająco szybkim tempie.

– Skoro skończyliśmy wcześniej niż ostatnio… To może dałabyś radę zaprosić się na kawę? Ewentualnie spacer? – spytał Alex stając obok. Zagryzłam wargę patrząc na niego niepewnie. Spacer, kawa… Nie było to nic strasznego, jednak miałam pewne opory. Byłam zakochana w innym i nie miałam prawa wykorzystywać niewinnego chłopaka, ale z drugiej strony… Kepa był w związku z Andreą. Nadal. I nic nie wskazywało na to, aby w najbliższym czasie miało to ulec zmianie. Miałam na niego czekać? Wiedząc, że być może nigdy mi się nie spełni? Kepa… Nie potrafiłam go rozgryźć. Rozmawiałam z nim wczoraj przez telefon, zaprosił mnie i Matta na swoją imprezę urodzinową, która miała odbyć się jutro… Dziś rozgrywał wyjazdowy mecz w Lidze Mistrzów i bardzo chciałam go obejrzeć.

– Alex… Nie obrazisz się na mnie, jeśli dziś ci odmówię? – zapytałam posyłając mu skruszone spojrzenie. – Jutro mam wolne w pracy, więc moglibyśmy się spotkać i na spokojnie porozmawiać… Co ty na to? – Zaproponowałam.

– Oczywiście! – zapewnił mnie szybko. – Dasz mi swój numer, abyśmy uzgodnili godzinę i miejsce?

Z ochotą podyktowałam mu ciąg cyfr, które wpisał do swojego iPhone’a.

– W takim razie… Do jutra! – pożegnałam się z nim uśmiechem.

– Do jutra – odparł machając mi.

W drodze powrotnej zastanawiałam się, czy postępuję niewłaściwie, ale szybko doszłam do wniosku, że nie. Byłam wolna, a Kepa był w związku. Miałam prawo do swojego życia, bo przecież wiecznie nie mogłam oczekiwać, że kiedyś będziemy razem…

 – Jak tam Alex? – zapytał Matt mrugając do mnie porozumiewawczo. Trąciłam go w ramię skupiając się na meczu, w którym Chelsea objęła prowadzenie za sprawą Tammy’ego Abrahama.

– Dobrze – ucięłam wpatrując się w Kepę. – Umówiłam się z nim jutro na kawę – Powiedziałam cicho oddychając z ulgą, kiedy Hiszpan obronił groźny strzał.

– I bardzo dobrze – stwierdził Matt popijając herbatę. – Masz do tego święte prawo… I kto wie, może to on zostanie wybrankiem twojego serca.

– Nie liczyłabym na to – westchnęłam. – To jemu oddałam serce i to już dawno temu – Mruknęłam wskazując na bramkarza. – Matt… Pójdziesz tam jutro ze mną?

– Na kawę? – zdziwił się.

– Nie! Na urodziny Kepy… – wyjaśniłam. – Chociaż nie wiem, czy to dobry pomysł… Przecież Andrea mu zabroniła…

– Wychodzi na to, że ma gdzieś jej zdanie – oznajmił Matt. – Oczywiście, że pójdę tam z tobą, nie zostawiłbym cię samej – Przytulił mnie do siebie.

– Dziękuję! – krzyknęłam uradowana skupiając uwagę na meczu. Był zacięty, jednak to drużyna Kepy stwarzała więcej okazji. Jedenaście minut po strzeleniu gola przeciwnicy zdołali wyrównać wynik spotkania. Jęknęłam spostrzegając Kepę wyciągającego piłkę z bramki. – On jest taki seksowny, kiedy się wścieka… – Rozmarzyłam się próbując uspokoić dziwnie szalejące serce. Matt parsknął śmiechem, ale na jego szczęście nie skomentował mojej wypowiedzi. – Boże! Co mam mu kupić?! – Krzyknęłam nagle.

– Możesz skorzystać z mojego pomysłu, który podsunąłem ci jakiś czas temu…

– Matthew – załamałam ręce.

– Już nic nie mówię! – oznajmił wpatrując się w płaski ekran telewizora. Poszłam za jego śladem i skupiłam swoją uwagę na drugiej połowie. Nic się nie zmieniło, Chelsea dalej dominowała, co doprowadziło do strzelenia kolejnej bramki. Ostatecznie angielska drużyna wygrała z zespołem z Lille, a Kepa mógł cieszyć się pierwszym zwycięstwem w Lidze Mistrzów, znacznie się do niego przyczyniając. Bronił najgroźniejsze piłki i dla mnie był najlepszym piłkarzem meczu. Walcząc ze sobą wysłałam mu wiadomość z gratulacjami, po czym udałam się do łazienki, by wziąć relaksującą kąpiel. Potrzebowałam rozluźnienia przed jutrzejszym dniem.

Londyn, 03.10.2019 r.

 Kiedy dotarłam pod The Association Coffee Alex już na mnie czekał. Doceniałam punktualność, dlatego już na wstępie obdarzyłam go promiennym uśmiechem.

– Przepraszam, że się spóźniłam, ale pomyliłam drogę – przyznałam. Zaśmiał się głośno patrząc jak zapinam swój rower. – Nie mam prawa jazdy, nie nadaję się do tego – Wyjaśniłam.

– Jasne, rozumiem – mówiąc to otworzył przede mną drzwi. Weszliśmy do środka rozglądając się po pomieszczeniu. Zajęliśmy wolny stolik obok wielkiego okna. Złożyliśmy zamówienie i pogrążyliśmy się w miłej rozmowie. Alex był naprawdę sympatyczny i cóż… Nieziemsko przystojny. Skarciłam się za te myśli skupiając uwagę na jego osobie. – W jakiej restauracji pracujesz? – Spytał upijając łyk ciemnej kawy. Sama odstawiłam na stolik filiżankę aromatycznego Cappuccino.

– The Foyer At Claridge’s – odpowiedziałam.

– Bywam tam czasem – oznajmił. – Ale jakoś nigdy cię tam nie spotkałem!

– Może nieuważnie patrzyłeś? – podsunęłam.

– To niemożliwe… Zapamiętałbym cię – powiedział mrugając do mnie. Zarumieniłam się po same cebulki włosów.

– Dziękuję – odparłam nerwowo.

– Hej, przepraszam, nie chciałem cię spłoszyć!

– Nic się stało, po prostu nie umiem przyjmować komplementów – przyznałam szczerze delektując się smakiem kawy. Alex w odpowiedzi uśmiechnął się miło. Dalej rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Wymienialiśmy się informacjami o sobie, nie wyjawiając jednak zbyt dużo. Był naprawdę czarujący i uroczy. W jego towarzystwie czułam się komfortowo i swobodnie. Nawet nie wiem, kiedy zleciał nam wspólnie spędzony czas.

– Dziękuję za spotkanie – szepnął. – Będziesz jutro?

– Oczywiście! – potwierdziłam. – W takim razie…

– Tak, jasne… Do zobaczenia! – powiedział odchodząc. Patrzyłam za jego oddalającą się sylwetką, dopóki nie zniknął mi z oczu. Potem z ciężkim westchnieniem wskoczyłam na rower i udałam się na poszukiwania prezentu dla Kepy. Byłam przerażona i jednocześnie podekscytowana zbliżającym się wieczorem. Miałam nadzieję, że skończy się dobrze, bez żadnych kłótni oraz niepotrzebnych spięć z Andreą. Tego wieczoru najważniejszy był Kepa. Zawsze był najważniejszy…

***

Witam! 

Chelsea z trzema punktami, a Kepa z czystym kontem ^^ 

No i... Przecież nie może być za dobrze, prawda? :D 

 Pozdrawiam ;*