Dwunasty

Londyn, 25.09.2019 r.

– Jesteś gotowy? – spytałam Matta, kiedy stanęliśmy na progu jego rodzinnego domu. Ścisnął mocno mają dłoń, jakby chciał dodać sobie otuchy.

– Bardziej już nie będę – odparł niemrawo. Odetchnął kilka razy, po czym nacisnął dzwonek. Irytująca melodyjka boleśnie raniła moje uszy. Sekundę później zza masywnych drzwi wyłoniła się głowa gosposi. Uśmiechnęła się szeroko i zaprosiła nas do środka. Przebywając w domu Matta czułam się tak, jakbym została rzucona na głęboką wodę. Tonęłam w czeluściach przestronnego korytarza, który drwił ze mnie swoimi krętymi drogami. Szliśmy ramię w ramię, każde z innymi myślami i emocjami. Ten dom mnie onieśmielał, raził po oczach przepychem i bogactwem. Ciężkie zasłony zdobiły okna, kryształowe żyrandole smętnie zwisały z sufitu, grube dywany tłumiły kroki. Rodzice Matta czekali w jadalni, przy wystawnie udekorowanym stole. Jego ojciec, ponury, postawny, ze szpakowatym nosem, twardym jak stal spojrzeniem niebieskich oczu, ubrany w garnitur od Armaniego patrzył na nas podejrzliwie. Obok niego stała drobna kobieta, ze staranie utapirowaną fryzurą, obwieszona złotą biżuterią. Usta mocno podkreślone czerwoną szminką obdarzyły nas łagodnym uśmiechem, który ukazał dołeczki w policzkach oraz połączył się z oczami pełnymi ciepła i wesołych ogników. Zdecydowanie Matt odziedziczył więcej cech po swojej rodzicielce, za co skrycie dziękowałam. Ojciec był zimny jak lód, mama dobrotliwa, może bardziej wyrozumiała. Przywitaliśmy się i zasiedliśmy do stołu. O posiłek dbały kucharki, co jakiś czas donosiły kolejne porcje i napełniały kieliszki winem. Ciche rozmowy przerywane były brzdękiem sztućców i odgłosem ledwie słyszalnej muzyki. Wymieniliśmy się informacjami, uśmiechami, żartami, które nikogo nie bawiły. Byłam napięta jak struna i cholernie bałam się o Matta. Widziałam jednak determinację bijącą z jego oczu i wiedziałam, że już nie cofnie się przed niczym. Był gotów wyznać im tu i teraz prawdę o swojej orientacji i o naszym związku. Posłałam mu pokrzepiający uśmiech, który odwzajemnił. Po skończonej kolacji udaliśmy się do salonu, gdzie zasiedliśmy w staromodnych czerwonych fotelach. Podano kawę i deser. I w końcu zostaliśmy we czwórkę.

– Aliso, jak układa ci się w pracy? – zapytała mama Matta ocierając usta serwetką.

– Dziękuję, bardzo dobrze – odparłam. – Restauracja nadal świetnie sobie radzi.

– To na pewno zasługa wspaniałej ekipy – stwierdziła. Przytaknęłam zerkając na Matta. Odstawił na stolik porcelanową filiżankę i obrzucił rodziców ponurym spojrzeniem.

– Muszę wam coś powiedzieć – oznajmił nerwowo bawiąc się dłońmi. Jego ojciec zmierzył go wzrokiem.

– Tak, synu? – spytał. – Chodzi o waszą przyszłość, pobieracie się? – Pytania wystrzeliły z niego jak z karabinu. Zaszokowana uchyliłam usta, a Matt cały się spiął.

– Nie… Chodzi mi o coś innego – mruknął szukając we mnie wsparcia. Kiwnięciem głowy zachęciłam go to tego, aby przekazał rodzicom prawdę. – Do żadnego ślubu nie dojdzie, przynajmniej nie do mojego z Alisą – Wyjaśnił.

– Rozstajecie się? – pisnęła jego mama.

– Co? Nie! Mamo, tato… Chodzi o to, że ja… Jestem gejem – Wyznał spuszczając głowę.

– Słucham? – zapytał głucho pan Gary. – Chyba coś ci się pomieszało, synku – Zaśmiał się ironicznie. Poczułam wzbierającą się we mnie złość.

– Matthew… Wyjaśnij – nakazała jego rodzicielka, a on opowiedział im całą historię. O swojej orientacji, o tym, kiedy zorientował się, że woli chłopców, o naszym układzie, udawanym związku. Mówił, a wraz z kolejnymi słowami łamał mu się głos. Drżał i czułam, że z trudem powstrzymuje łzy. Kiedy skończył podniósł głowę i pewnie spojrzał w oczy rodzicom. – To prawda? – Zwróciła się do mnie pani Gemma.

– Tak – potwierdziłam. – Matt jest dla mnie jedną z najważniejszych osób w całym moim życiu, jeśli zaszłaby taka potrzeba, zrobiłabym to dla niego jeszcze raz – Wyznałam.

– To jakaś obrzydliwa choroba, nie możesz się z tego wyleczyć?! – zagrzmiał jego ojciec. Wstał ze swojego fotela i popatrzył na syna z pogardą. – To jakiś stek bzdur! Mój jedyny syn nie może być gejem! To, to… To jakieś plugastwo! Jeśli zaraz nie powiesz mi, że to jakiś chory żart to możesz przestać nazywać się moim synem! – Jego tyrada poruszyła mną dogłębnie.

– Jak pan śmie tak się do niego zwracać? – stanęłam w obronie Matta. – Jest normalnym człowiekiem, takim jak pan, czy ja. Nie ma pan prawa mówić o nim takich rzeczy!

– Nie dyskutuję z tobą, smarkulo! – Dyszał wściekle. – Jesteś taka sama jak on! Mój syn pedałem, lepiej być nie mogło! – Ironicznie klasnął w dłonie.

– Gary! – pani Gemma chwyciła męża za ramię, ale wyrwał się z jej uścisku. Splunął pod nogi Matta i wskazał nam drogę do wyjścia. – Matt, synku…

– Jeszcze jedno słowo, Gemma – warknął pan domu. Momentalnie ucichła gładząc swoją granatową sukienkę. Bała się go. Bała się swojego męża.

– Przepraszam – szepnął cicho Matt. Serce ścisnęło mi się z bólu. Wyszliśmy z jego rodzinnego domu nie odzywając się do siebie ani słowem.

 Matt zwinął się w kłębek na łóżku i pozwolił sobie na płacz. Usiadłam obok niego, nic nie mówiłam, po prostu byłam. Gładziłam jego napięte ramię i dałam mu czas, aby się wypłakał, żeby się oczyścił. Czułam, że to spotkanie będzie trudne, ale nie przypuszczałam, że jego ojciec posunie się do tak niesprawiedliwych i raniących słów. Zawsze przypomniał wykutego z kamienia człowieka, pozbawionego emocji. Był szanowanym biznesmenem, stał u szczytu hierarchii, tarzał się w pieniądzach. Jego żona miała swoje marzenia, ale porzuciła je, gdy zaszła w ciążę. Zajęła się domem i wychowaniem syna, a gdy Matt dorósł nie powróciła już do dawnego życia. Matt już raz podpadł swojemu ojcu. W przyszłości miał przejąć po nim interes, ale sprzeciwił się stawiając na swoim. Był uzdolnionym grafikiem komputerowym, miał smykałkę do tego, co tworzył i spełniał się w tym. Miałam nadzieję, że pewnego dnia jego rodzice pogodzą się z tą prawdą i zaakceptują jego orientację. Jeśli nie oboje, to chociaż mama… Spojrzałam na leżącego obok chłopaka. Poczochrałam jego włosy i poszłam do kuchni. Przygotowałam dwa kubki gorącej czekolady z bitą śmietaną i wyciągnęłam pudełko lodów z zamrażalnika. Wróciwszy, Matt posłał mi szczery uśmiech.

– Kocham cię! – wykrzyczał z entuzjazmem sięgając po łyżeczkę.

– Ja ciebie też – odparłam zajadając się karmelowym przysmakiem. – Matt… Wiem, ile kosztowało cię to wyznanie, ta rozmowa, stawienie czoła rodzicom… Jestem z ciebie cholernie dumna i chcę, żebyś to wiedział. Prędzej, czy później musiałeś to zrobić, cieszę się, że podjąłeś rozsądną decyzję. Wiem jaki jest twój ojciec, mam nadzieję, że pewnego dnia dotrze do niego jego absurdalne zachowanie. Twoja mama… Jestem pewna, że odezwie się do ciebie, przecież jesteś jej ukochanym synkiem, nie może się ciebie wyrzec… – Powiedziałam.

– Ona może nie, ale ojciec… – szepnął cicho. Postawił kubek po czekoladzie na stoliku, oparł głowę o moje ramię i objął mnie mocno. Starłam z jego nosa pozostałość po bitej śmietanie i odwzajemniłam ten niedźwiedzi uścisk. – Nie spełniłem jego oczekiwań. Wtedy, kiedy postawiłem na swoim i powiedziałem, że nie zagrzeję miejsca w jego firmie i teraz… Chciał dla mnie żony, dla siebie chciał wnuków… Nie dostanie ani tego, ani tego, czym go rozczarowałem. Jego słowa o tym, że jestem chory… – Przełknął ślinę.

– Nie bierz ich do siebie. Nie jesteś chory, po prostu wolisz chłopców od dziewczyn, wielka mi rzecz. Powinien kochać cię mimo wszystko, a nie obrażać. Wiem, że łatwo mi powiedzieć, ale nie przejmuj się nim. Jestem po twojej stronie i zawsze będę.

– Wiem – przysunął się jeszcze bliżej i ukrył twarz w zagłębieniu mojej szyi. Znów drżał. Pogłaskałam go po głowie. Szloch wstrząsnął jego ciałem, gdy próbował dokończyć swoją myśl. Byłam przy nim, to jedyne, co mogłam teraz zrobić…

Londyn, 26.09.2019 r.

– Powinnaś powiedzieć Kepie, że jestem gejem – usłyszałam głos Matta, kiedy przekładałam talerze. – Oraz o tym, że jesteś wolna – Dodał po namyśle.

– Słucham? – zdumiałam się. – Dlaczego ja?

– Bo ja mam dość – stwierdził nastawiając wodę. – Moim zdaniem to powinno wyjść od ciebie… Żeby Andrea cię nie uprzedziła – Powiedział swobodnie.

– Może masz rację – mruknęłam. – Ale jak mam to zrobić?

– Powinnaś wskoczyć w jakąś seksowną bieliznę i satynowy szlafroczek… I radośnie stanąć w jego drzwiach – powiedział z szerokim uśmiechem. – Tak żeby jemu też coś mogło…

– Matt, do cholery! – pisnęłam czując, że zalewa mnie fala gorąca.

– No co? – spytał niewinnie. – Przecież już w samochodzie wprawiłaś jego małego przyjaciela w ruch – Sugestywnie poruszył brwiami. Zawstydzona ukryłam twarz w dłoniach. – Gdybyś się w porę nie opamiętała to…

– On by to zrobił – dokończyłam.

– Nie, tym razem by się nie wycofał – oznajmił Matt z miną filozofa. – Już raz oparł się pokusie, nie sądzę, że zdołałby to powtórzyć.

– Możemy przestać o tym dyskutować? – mruknęłam zażenowana. Wspomnienie bezbronnego Hiszpana wywołało w mojej głowie myśli, od których jak najszybciej pragnęłam uciec.

– Możemy… Ale porozmawiasz z nim?

– Mam wyjście?

– Masz, ale kochasz mnie i wiem, że to dla mnie zrobisz – Matt pocałował mnie w nos i z kubkiem herbaty odmaszerował do salonu, żeby zająć się jakimś ważnym projektem. Po kilku chwilach namysłu wysłałam Kepie wiadomość z prośbą o spotkanie.

 

 Wystukując obcasami nikomu nieznany rytm czekałam na Kepę. Miał się zjawić w parku po treningu, za co byłam mu wdzięczna. Było przeraźliwie zimno, wiało, a niebo zwiastowało ulewę i burzę. Zaklęłam siarczyście na angielską pogodę.

– Z tego, co pamiętam, to te usta były przeznaczone do czegoś innego… I nie mam tu na myśli pocałunków – Kepa pojawił się znikąd prawie przyprawiając mnie o zawał serca.

– Kepa! – warknęłam.

– Tylko stwierdzam fakty – wzruszył obojętnie ramionami. – O czym chciałaś ze mną porozmawiać? – Zapytał siadając na ławce. – O tym, co wyprawiałaś w samochodzie?

– Nie – wysyczałam. – Ten temat uważam za zamknięty – Powiedziałam przegryzając wargę. Cholerny nawyk. – Muszę ci coś powiedzieć – Wyznałam.

– W takim razie zamieniam się w słuch – mruknął obrzuciwszy mnie przelotnym spojrzeniem. Westchnęłam prosząc w duchu o więcej cierpliwości do tego człowieka.

– Matt i ja… Nie jesteśmy razem – oznajmiłam szybko obserwując jego reakcję. Zmarszczył brwi.

– Zerwaliście? – zdziwił się. Ton jego głosu uległ zmianie.

– Nie… Boże, to jest trudniejsze niż przypuszczałam. Nigdy nie byliśmy parą. Matt… Matt jest gejem – Powiedziałam na wydechu.

– Słucham? – parsknął myśląc, że żartuje. Spoważniał widząc moją minę. Spojrzałam na niego i wyjaśniłam mu tyle, ile powinien widzieć. Na przemian otwierał i zamykał usta, jakby nie dowierzał. Był w szoku i nie dziwiłam się temu. – Dlaczego nie powiedziałaś mi na samym początku? – Zapytał, gdy skończyłam opowiadać.

– Bo to nie była moja tajemnica – odparłam. – Sprawy zaszły już za daleko, Matt zdecydował, że nadeszła odpowiednia chwila, aby wyznać prawdę… Poza tym nie chciałam, żeby Andrea cię uprzedziła – Prychnęłam.

– Andrea? A co ona ma z tym wspólnego?

– Ona… Odkryła prawdę, kiedy zobaczyła Matta w klubie. Wtedy kiedy przyszedłeś do mnie… I… – zaczęłam się plątać. – Nieważne. Przyszła później do mojej restauracji i… Nie chcę użyć zbyt wielkiego słowa, ale jasno powiedziała, że jeśli dalej będę się z tobą spotykać to powie o wszystkim… Każdemu – Dokończyłam z trudem.

– Nie wierzę! – wybuchnął wstając z ławki. – Dziękuję, że mi o tym powiedziałaś. Dobrze wiedzieć – Zaśmiał się nerwowo. Zakłopotany podrapał się po głowie. – Muszę już iść… Dzięki jeszcze raz! – Powiedział zbyt głośno i oddalił się zostawiając mnie z jeszcze większym mętlikiem w głowie. Co mu się stało do cholery? Wypuściłam powietrze z ust zastanawiając się, co tu się właśnie wydarzyło.

Londyn, 27.09.2019 r.

 Spacerowaliśmy urokliwymi ścieżkami w St. James’s Parku ciesząc się ładną pogodą i słońcem, które rozgoniło chmury. Aura zachęcała do wyjścia z domu i obcowania z naturą. Wokół nas przechodzili starsi trzymający się za ręce ludzie, rodzice pchali wózki, a niektórzy siedzieli na ławkach i zaczytywali się w świecie postaci literackich. Mój dobry humor i optymizm, z którym się dziś obudziłam prysł jak bańka mydlana, kiedy na horyzoncie spostrzegłam Andreę z Kepą. Gwałtownie się zatrzymałam. Matt posłał mi zdziwione spojrzenie, ale kiedy podążył za moim wzrokiem wszystko zrozumiał.

– Alisa, Matt… Jak miło was widzieć! – przywitała się Andrea uśmiechając się szeroko. Przeszedł mnie dreszcz.

– Was również – odparł Matt ze spokojem. Zakłopotany Hiszpan podrapał się po nosie.

– Swoją drogą to dziwne, że spacerujesz z Alisą – Andrea zwróciła się do Matta, a ja powstrzymałam parsknięcie. Dość długo wytrzymała. Popatrzyłam na Kepę, a on gestem przekazał mi, że nie zdradził się przed nią swoją wiedzą. Pokiwałam głową, ciekawa, jak daleko posunie się Hiszpanka. – Myślałam, że spotkam cię z tym uroczym chłopcem z klubu… Wydawaliście się być bardzo zajęci sobą – Dodała słodko. Miałam ochotę wymierzyć jej policzek. Spojrzała na mnie z wyższością. Zaśmiałam się kpiąco.

– Andrea… – Kepa załamał ręce. – Jeśli chciałaś upokorzyć Matta w mojej obecności to nie udało ci się. Wiem o wszystkim… Mogłaś to sobie darować – Powiedział. Mina Andrei diametralnie uległa zmianie. – Co się z tobą dzieje? – Warknął.

– Skąd ty… – zaczęła, ale umilkła widząc mój triumfujący wzrok. – Niech cię szlag, Alisa! – Wycedziła i odwróciła się na pięcie.

– Matt, przepraszam cię za nią, nie miałem pojęcia, że wyskoczy z czymś takim… Przykro mi – powiedział Kepa. – Od dłuższego czasu jej nie poznaję. Wyszliśmy na zwykły spacer, a tymczasem…

– Daj spokój, to nie twoja wina – Matt zbył to ręką. – Ale może powinieneś z nią porozmawiać, bo jej zachowanie jest irytujące – Podsunął. Stałam z boku przysłuchując się tej wymianie zdań. Tak bardzo chciałam, żeby Andrea zniknęła i dała nam święty spokój.

– Wiem… Cóż, pójdę za nią. Jeszcze raz przepraszam… Ja nie mam problemu z twoją orientacją, fajnie, że odważyłeś się powiedzieć prawdę, choćby przez Alisę.

– Czułem, że to z nią wolałeś się zobaczyć… – powiedział cicho pod nosem. Kopnęłam go w kostkę. Zachichotał jedynie obdarzając nas rozbawionym spojrzeniem.

– Ja… Będę już leciał, miło było was zobaczyć – oznajmił i odszedł w przeciwnym kierunku.

Matt dał mi kuksańca w żebra i roześmiał się głośno. Spiorunowałam go wzrokiem, na co jedynie wystawił mi język. Pokręciłam głową i pociągnęłam go w kierunku stoiska z watą cukrową. Plan Andrei się nie powiódł. Miałam nadzieję, że Kepa poważnie się z nią rozmówi, bo nie miała uprawa upokarzać Matta. Na samo wspomnienie jej zuchwałego uśmieszku zacisnęłam pięści.

– Spokojnie, Andrea sama kopie pod sobą dołki – dobiegł mnie głos mojego towarzysza. Przyznałam mu rację powracając do własnych myśli. Myśli, w których nieustannie przebywał przystojny Hiszpan…

***

Witam!

Kto ma dość Andrei? ^^ :D

Pozdrawiam ;*