Jedenasty

 Walia, Park Narodowy Snowdonia, 22.09.2019 r.

 Północno-zachodnia część Walii przywitała nas porywistym wiatrem i nieśmiało przedzierającym się przez kłębowisko szarych chmur słońcem. Decyzję o odwiedzeniu tego kawałka Wielkiej Brytanii podjęliśmy dziś rano. Matt musiał uporządkować myśli i zastanowić się, jak wyznać prawdę rodzicom, ja pragnęłam na choćby chwilę uciec od zgiełku i przepychu Londynu. Kochałam to miasto, stałam się częścią niego, ale jednodniowy odpoczynek od Kepy i od wszystkiego, co z nim związane powinien wyjść mi na dobre. Wiedziałam, że oszukuję tym samą siebie, ale miałam to gdzieś. Odgoniłam myśli od Hiszpana, od meczu, który jego drużyna miała rozegrać dziś na własnym stadionie z Liverpoolem oraz od całej tej otoczki. Byłam tu z Mattem, obcując z naturą, podziwiając roztaczające się przed moimi oczami widoki oraz rozległe szlaki, otoczona spokojem i błogą ciszą. Specjalnie wybraliśmy pustą dróżkę, by nikt nie zakłócał nam tego ukojenia hałasem oraz wrzaskami. Matt złapał mnie za rękę kręcąc z dezaprobatą głową na stan mojej kondycji. Wytknęłam mu język nic nie mówiąc. Nie dziwiłam się, że ten Park Narodowy był uznawany za raj dla miłośników aktywnej turystyki i wędrówek. Chojnie obdarzony naturą, otoczony różnorodnością krajobrazu zachęcał do zwiedzania i zatrzymania się, by odpowiednio docenić jego urok. Zachowywaliśmy się jak prawdziwi turyści, co chwilę przystawaliśmy i robiliśmy zdjęcia, aby mieć co wspominać. Wygłupialiśmy się i stroiliśmy miny do aparatu, jakbyśmy byli rozbrykanymi pięciolatkami. Właśnie to uwielbiałam w Matcie. Przy nim nie musiałam nikogo udawać, mogłam być sobą, śmiać się do woli i cieszyć się chwilą. Obserwowaliśmy zwierzęta i rośliny charakterystyczne tylko dla tego miejsca, wspinaliśmy się patrząc na malowniczą okolicę otoczoną szczytami i wzniesieniami, które ginęły w chmurach. Płynące w dolinach strumienie szumiały, słychać było plusk ryb oraz szelest gałęzi uginających się pod ciężarem wiatru. Na terenie parku rozciągały się średniowieczne majestatyczne zamki, które ujęły mnie swoją wielkością i bogactwem. Tradycyjne wiejskie chaty były zamieszkiwane przez ludzi, którzy na co dzień prowadzili tutaj normalne życie zajmując się hodowlą owiec i turystyką. To był raj na ziemi. Świat skrywał w sobie tyle pięknych miejsc, tyle tajemnic i zapierających dech w piersiach widoków. Byłam oczarowana, podobnie jak oczarowana byłam Jamajką, choć były to skrajnie różniące się od siebie krajobrazy. Matt zdecydowanie miał nosa do takich rzeczy i w podświadomości zazdrościłam jemu przyszłemu chłopakowi, który będzie mógł cieszyć się odkrywaniem nowych obszarów wspólnie z nim. Serce Narodowego Parku stanowił masyw Snowdon zwieńczony czterema wierzchołkami. Symbol dumy i trwałości. Wiedziałam, że z tym skalistym szczytem wiąże się sporo legend i podań o królu Arturze; jego kryjówce, o Merlinie oraz o ukrytym na dnie jeziora słynnym, świętym Excaliburze. Dla miłośniczki literatury, którą zdecydowanie byłam było to jak wejście w ten magiczny, utkany niewidzialną nicią świat. Świat wierzeń, czarów, smoków i szlachetnych rycerzy. Zmęczeni po kilkugodzinnej wędrówce usiedliśmy na miękkiej trawie. Oparłam się o ramię Matta i szczelniej opatuliłam się kurtką. Matt wyciągnął z plecaka prowiant i podał mi mój kubek termiczny ozdobiony postacią Myszki Miki. Sam jednym haustem opróżnił swój delektując się smakiem obrzydliwie słodkiej herbaty.

– Dziękuję, że mnie tutaj zabrałeś – powiedziałam upijając łyk kawy.

– Nie ma sprawy – zaśmiał się. – Sądzę, że przydało się to nam obojgu – Stwierdził wpatrując się w wzniesienia.

– Jak zwykle masz rację – przyznałam podążając za jego wzrokiem. – Matt, mogę cię o coś zapytać? – Mruknęłam zagryzając wargę.

– Oczywiście, Przylepie, pytaj o co tylko zechcesz – spojrzał na mnie zaciekawiony. Odgarnął wpadające mi do oczu włosy.

– Zastanawiałam się… – zaczęłam. – Czasami wątpię, że uda mi się stać kimś więcej. Naprawdę lubię swoją pracę, jestem wdzięczna losowi, że mogę pracować w jednej z najlepszych restauracji w Londynie, ale momentami, gdy nachodzą mnie samolubne myśli, wydaje mi się, że się tam marnuję. Kocham gotowanie i to ono poza książkami jest moją największą pasją. I po prostu boję się, że nigdy nie dostanę szansy, aby awansować, stać się kucharką, a później szefem kuchni – Wypaliłam.

– Przylepie, nie możesz się poddawać – Matt przygarnął mnie do siebie i objął. – Wiem, że jesteś kelnerką już jakiś czas i wierzę, że twoja ambicja sięga dalej, ale wierzę również w to, że w końcu, prędzej czy później, otrzymasz upragniony awans – Pocałował mnie w czoło. – Twoje potrawy są znakomite i nie jest to tylko moje zdanie. Jesteś młoda, masz już doświadczenie. Naprawdę wydaje mi się, że twój awans może być kwestią czasu – Powiedział pewnie dodając mi otuchy. Nagrodziłam go ciepłym uśmiechem wdychając jego znajomy i uspokajający zapach.

– Myślałam również o tym, żeby zapisać się na jakiś wieczorowy literacki kurs – wydukałam. – Kocham czytać, kocham zagłębiać się w innym świecie, przeżywać wydarzenia wspólnie z głównymi postaciami i wczuwać się w ich emocje. Chciałabym czegoś więcej i myślę, że mogłabym spróbować. Jak sądzisz?

– Uważam, że jest to fantastyczny pomysł, naprawdę! Ze mną o tym nie porozmawiasz, a widzę jak często się do tego palisz – parsknął śmiechem. Szturchnęłam go w bok. – Rozwijaj się, masz moje pełne wsparcie!

– Wiem – odparłam. – Kiedy masz zamiar powiedzieć rodzicom? – Spytałam.

– Umówiłem się z nimi na środę, zapraszają nas na kolację – oznajmił spuszczając wzrok na swoje smukłe dłonie.

– Będę tam z tobą. Będę z tobą zawsze, kiedy będziesz mnie potrzebował – ścisnęłam jego kolano dodając mu otuchy.

– Dziękuję ci za to – uśmiechnął się ukazując światu urocze dołeczki w policzkach. – Muszę ci o czymś powiedzieć – Zaczął po chwili krótkiego milczenia. – Mam nadzieję, że nie będziesz na mnie zła, ale… Wczoraj wieczorem po tych wszystkich rewelacjach związanych z twoim bratem, odezwał się do mnie Kepa. Miał do mnie prośbę, czy nie potowarzyszyłbym mu w pewnej wyprawie, ale odmówiłem. Mam jutro pracę i pomyślałem, że skoro ty masz jutro wolne to…

– Matt! – zdzieliłam go po głowie. – Dlaczego? – Jęknęłam.

– Bo wydawał się być naprawdę zdesperowany… I wiem, że tego chcesz – wyszczerzył się. – Może przy okazji dojdziecie do jakiegoś porozumienia?

– Może – szepnęłam wstając. – Zbieramy się? – Podskoczyłam w miejscu słysząc złowieszczy grzmot.

– Tak, chyba czas na nas – pociągnął mnie za rękę. Szłam obok, a w mojej głowie szalały niespokojne myśli. Czy wyprawa z Kepą w nieznane to naprawdę dobry pomysł…?

Londyn, 23.09.2019 r.

 Zniecierpliwiona zerknęłam na zegarek furcząc pod nosem. W tej samej chwili zza zakrętu wyłonił się czarny Land Rover Kepy. Parkując wyszedł z niego czym prędzej i otworzył mi drzwi od strony pasażera.

– Dzięki – powiedziałam moszcząc się na wygodnym siedzeniu. – Andrea pozwoliła ci na spotkanie ze mną? – Zdziwiłam się. Odpalił pojazd i włączył się do ruchu ulicznego.

– Pojechała odwiedzić rodziców w Hiszpanii – wyjaśnił. – Możemy o niej nie rozmawiać? – Zapytał włączając playlistę. Słysząc znajomą melodię Wake Me Up When September Ends mimowolnie się uśmiechnęłam.

– Możemy – odparłam. – O co chodzi z tą wyprawą? I do czego był ci potrzebny Matt? – Zapytałam w końcu.

– Do roli przewodnika – oznajmił. Zdziwiona zmarszczyłam brwi. – Moja siostra jest wielką fanką Downton Abbey – Mruknął. W dalszym ciągu patrzyłam na niego ze zdezorientowaną miną. – Uparła się, żebym wybrał się na wycieczkę i porobił jej zdjęcia tego słynnego pałacu – Parsknął.

– Rozumiem – powiedziałam. – Po prostu nie orientujesz się, jak tam dojechać?

– Tak – potwierdził. – Wiem, bo sprawdzałem, że znajduje się niedaleko Newburry i że to niecała godzina jazdy, ale…

– Wolałeś mieć pewność, że się nie zgubisz – dodałam. Pokiwał głową klnąc na nawigację, która już nieraz wywiodła go w pole. Poinstruowałam go, gdzie ma jechać, a on ochoczo zastosował się do moich wskazówek.

– W pierwszym odruchu poprosiłem o pomoc Matta, a nie ciebie, bo nie wiedziałem, czy będziesz chciała się ze mną widzieć. Wiem, że Andrea nam tego zabroniła, ale nie mam zamiaru się do tego stosować. Na litość, jesteśmy dorosłymi ludźmi! – zdenerwowany uderzył w kierownicę.

– Spokojnie! – powiedziałam. – Ja też nie mam takiego zamiaru – Oznajmiłam. – Rozmawiałeś z nią o tym?

– Rozmawiałem, ale i tak jest na mnie wściekła. Na mnie, na nas. Kompletnie jej nie rozumiem… Ja nie robię jej scen zazdrości o byłego faceta – prychnął.

– My nawet nie byliśmy razem – zażartowałam.

– Ale byliśmy ze sobą blisko – mruknął.

– Cóż, nie przeczę – stwierdziłam bawiąc się swoimi dłońmi. Jechaliśmy w ciszy pogrążeni we własnych myślach. Patrząc na jego skupiony profil podczas prowadzenia samochodu moje serce fiknęło koziołka. Wyglądał przy tym jeszcze bardziej seksowniej i pociągająco niż zazwyczaj. Zagryzłam dolną wargę próbując pozbyć się szalejących w mojej głowie myśli. Coraz bardziej żałowałam, że zgodziłam się mu towarzyszyć. Sprawa między nami wciąż była niejasna i niepewna, a jego dodatkowa bliskość wszystko potęgowała. Obserwowałam go w milczeniu fantazjując o niebieskich migdałach i o tym, jak przyjemne byłoby pozbawienie go tej cholernie opinającej jego umięśnione ciało koszuli. Po upływie paru chwil złapał moje spojrzenie, a jego usta ozdobił ironiczny uśmieszek. Nie wytrzymałam. Schyliłam się i niby przypadkowo dotknęłam jego kolana. Nie zareagował skupiony na drodze. Pozwoliłam sobie na więcej. Moja dłoń powoli sunęła w górę niespiesznie zbliżając się do wewnętrznej strony jego ud. Spiął się, ale w dalszym ciągu zachowywał milczenie. Kiedy ścisnęłam delikatnie jego krocze zatrzymał się gwałtownie na poboczu. Miał szczęście, że znajdowaliśmy się na obrzeżach!

– Alisa! – warknął. – Co ty wyprawiasz?

– Ja? Zupełnie nic – odpowiedziałam z miną niewiniątka. – Mam przestać? – Spytałam słodko.

– Do cholery jasnej – wymamrotał cicho. – Nie – Odpowiedział. Dwa razy nie trzeba było mi tego powtarzać. Usiadłam na nim okrakiem i pewnie spojrzałam mu w oczy. Przełknął ślinę obserwując moje poczynania. Wplotłam dłonie w jego włosy burząc misternie ułożoną fryzurę. Poczochrałam je lekko ciągnąc za końcówki. Pocałowałam go w żuchwę, później przesunęłam usta na jego grdykę. Drgnął. Leniwie, guzik po guziku zaczęłam odpinać jego koszulę. Gdy ją rozchyliłam moim oczom ukazał się wspaniale wyrzeźbiony tors. Sunęłam dłonią po konturze jego mięśni, badałam każdy skrawek jego ciała, opuszkami palców muskałam napięte barki oraz krzywiznę pleców. Rozpadał się pod wpływem mojego dotyku, drżał i nie mógł zapanować nad reakcjami swojego ciała, co poczułam, gdy dla większego efektu wprawiłam swoje biodra w ruch. Uśmiechnęłam się zwycięsko gładząc napięte do granic możliwości mięśnie znajdujące się tuż nad linią spodni. Ugryzłam płatek jego ucha dręcząc go, gdy posuwistym ruchem odpięłam klamrę paska. Moje ręce, niespiesznie wkradły się za materiał trochę zbyt ciasnych w tym momencie bokserek. – Alisa… – Wycharczał, kiedy ślamazarnie otarłam się o jego wyprężoną męskość. Próbował mnie dotknąć, ale nie pozwoliłam mu na to. Zamiast tego moje usta rozpoczęły wędrówkę po jego torsie składając na nim niechlujne pocałunki. Jęknął cierpiętniczo, gdy zbliżyłam się ku dołowi. Złożyłam pocałunek na napiętym podbrzuszu łapiąc przez bokserki jego pobudzoną do życia męskość. – Alisa! – Wykrzyknął dławiąco.

– Tak bardzo chciałabym cię mieć – wyszeptałam mu zmysłowo do ucha. – Ale… Przepraszam, nie mogę – Szepnęłam muskając ustami kąciki jego ust. Zeszłam z jego kolan próbując unormować przyspieszony oddech. Kepa był bałaganem, jego rozpięta koszula i spodnie, bokserki uwydatniające spore wybrzuszenie, rozczochrane włosy, szybki oddech… Cała postawa zdradzała więcej niż tysiąc słów.

– Nie odzywaj się do mnie – powiedział wściekle doprowadzając się do porządku. Cóż… Nie wyszło mu to do końca przez problem znajdujący się w spodniach. Posłał mi spojrzenie pełne pożądania i ruszył z piskiem opon. I dzięki Bogu, bo przez ten rozpalony i błagalny wzrok byłam gotowa oddać mu się tu i teraz…

 Przepiękny Pałac Highclare Castle onieśmielał swoim przepychem oraz bogactwem. Nie dziwiłam się siostrze Kepy, że była nim zachwycona i poprosiła go o drobną przysługę. Sama zwabiona ciekawością wyszłam z samochodu podążając za wściekłym bramkarzem. Chciałam się na nim zemścić za to, co zrobił, do jakiego stanu mnie doprowadził. Pragnęłam również znów poczuć bliskość jego ciała, zatracić się w nim bez reszty. Robiąc zdjęcia i rozglądając się po okolicy wciąż uparcie milczał. Westchnęłam przeczesując dłońmi swoje włosy. Może przesadziłam? Pokręciłam głową zatracając się odmętach swojej wyobraźni.

– Zrobisz mi zdjęcie na jego tle? – wycharczał w pewnym momencie. Wystraszona podskoczyłam w miejscu.

– Tak – wzięłam od niego telefon i pstryknęłam kilka fotek.

– Możemy zrobić sobie jedno wspólne, młoda się ucieszy – zaproponował. Niepewnie kiwnęłam głową zbliżając się do niego. Złość parowała mu uszami, ale to jedynie dodawało mu seksapilu. Wykonał standardowe selfie i odsunął się. – Chyba możemy już wracać – Stwierdził kierując się w stronę zaparkowanego samochodu. Ruszyłam za nim z duszą na ramieniu.

– Jesteś na mnie zły? – spytałam niewinne zapinając pas.

– Skądże – zironizował. – Dlaczego to zrobiłaś?

– Szczerze? Chciałam się zemścić za to, do jakiego stanu doprowadziłeś mnie wtedy, w łazience – wyjaśniłam.

– Nie wierzę, że chodziło ci tylko o to – wyrzucił z siebie. – Masz chłopaka do cholery!

– A ty Andreę! – odwarknęłam. Wiedziałam, że Matt będzie zachwycony, gdy opowiem mu do czego się posunęłam. W myślach widziałam jak mentalnie przybija mi piątkę.

– Ugh! Gubię się w tobie – wyznał z rozbrajającą szczerością. Spojrzałam na niego, ale byłam niezdolna do wypowiedzenia choćby słowa. Gubił się we mnie? Czyżby to znaczyło, że jednak nadal coś do mnie czuje? Może ta nieśmiała iskierka miała prawo, by marzyć o tym, aby pewnego dnia stać się wielką iskrą? Przymknęłam oczy wsłuchując się w głos Billiego. Kepa był chaosem, a ja porządkiem, ale czułam, że jego chaos może mnie wkrótce pochłonąć. Nie odzywaliśmy się do siebie w drodze powrotnej, każde z nas było zajęte swoimi myślami i emocjami. Pod domem, żegnając się ze mną, podziękował mi i odjechał z piskiem opon. Z ciężkim westchnieniem weszłam do domu. Zrobiłam sobie gorące kakao, porwałam ciepły, mięciutki koc i wyszłam do ogrodu. Usadowiłam się na huśtawce opatulając się rozkosznym w dotyku materiale. Bujałam się w rytm wiatru nucąc pod nosem. Here comes the rain again, falling from the stars…

***

Witam! 

¡Feliz cumpleaños, Kepcio!!! <3 💙 :D

Tak, właśnie dlatego wyjątkowo dodaję we czwartek ^^ :D 

Pierwszy wygrany mecz w Lidze Mistrzów w dużej mierze dzięki temu Panu <3 ^^ 

Zemsta jest słodka, czyż nie? 🙈

Pozdrawiam ;*