Dziewiąty

Londyn, 12.09.2019 r.

 Bujając się w takt melodii wydobywającej się z mojego niebieskiego Samsunga nuciłam pod nosem piosenkę, która prześladowała mnie od dłuższego czasu. Mój muzyczny guru, wokalista Green Day, Billie Joe Armstrong potrafił ubrać uczucia oraz emocje we właściwe słowa.

– Everything that I want I want from you but I just can’t have you… Everything that I need I need from you but I just can’t have you…! – zaśpiewałam głośno refren ścierając kurze. Kepa nie chciał wyjść z mojej głowy, z moich myśli, z mojego serca. Zagnieździł się tam na dobre siejąc spustoszenie w moim ciele. Od naszej ostatniej rozmowy w parku nie kontaktowaliśmy się zbyt często, ze względu na jego zgrupowanie w kadrze oraz mecze, które miał do rozegrania w ramach eliminacji do przyszłorocznego Euro. Życzyłam mu jak najlepiej i nie chciałam niepotrzebnie zajmować mu czasu. Andrea została w Londynie, czego dowiedziałam się kilka dni temu od Grace. Była w restauracji ze swoją przyjaciółką i wypytywała o mnie, jakby od mojej obecności zależało jej życie. Nie miałam pojęcia, czego chciała, ale podejrzewałam, że po raz kolejny pragnęła mnie upokorzyć. Tym razem w czyimś towarzystwie. Miałam jej dość. Odkąd zaczęłam ją obserwować na jej profilu, bądź w relacjach pojawiały się zdjęcia oraz filmiki, które doprowadzały mnie do szału i skrajnej irytacji. Wiedziałam, że Kepa jest jej i że nigdy nie będzie mój, ale to bolało. I to cholernie. Ścisnęłam ścierkę czując napływające do oczu łzy. Miałam dość siebie i tego pokręconego uczucia, które pojawiło się niespodziewanie i niepotrzebnie. Myślałam o naszej rozmowie w parku, o tym że po czasie przyznaliśmy się do tego, że nie byliśmy sobie obojętni, o jego bezpiecznych ramionach, zapachu, nim całym… Nie wyznałam mu wszystkiego, nie powiedziałam dobitnie, że byłam w nim zakochana, ale to nie miało najmniejszego sensu. Już nie. Miał rację. Mieliśmy swoje życie, on miał Andreę, ja miałam Matta, choć nie na zawsze. On też kiedyś odejdzie znajdując miłość. Musiałam wziąć się w garść i przestać myśleć o przeszłości. – Oh you’re the only one that I’m dreaming of… – Zakończyłam kulawo polerując czysty już blat. Głośne trzaśnięcie drzwi wybudziło mnie z zadumy.

– Cześć! – przywitał się Matt dając mi buziaka w policzek. Odwzajemniłam ten gest ciesząc się z jego obecności. Tydzień temu wrócił z szalonej wyprawy do Szkocji opowiadając mi z zapałem o wszystkich przygodach, których doświadczył z Jamsem. Mój braciszek nie zdecydował się na powrót, nadal sprawdzał swoje teorie raz po raz przysięgając, że widział głowę Nessie wyłaniającą się z Jeziora. – Obrazisz się na mnie, jeśli wyjdę wieczorem? – Zapytał lustrując moją sylwetkę uważnym wzrokiem.

– Zwariowałeś? – zaśmiałam się. – Niby czemu?

– Bo ostatnio chodzisz smutna i nie wiem, jak mam ci pomóc – powiedział siadając do stołu. Podałam obiad i usiadłam naprzeciwko.

– Na zakochanie nie ma rady – mruknęłam nawijając makaron na widelec.

– Cóż, nie można z tym polemizować – odpowiedział po chwili namysłu. Spojrzałam na niego zdziwiona i parsknęłam śmiechem widząc ubrudzony policzek. Nachyliłam się i starłam z jego twarzy sos pomidorowy.

– Czy ja o czymś nie wiem? – zapytałam mrugając porozumiewawczo.

– Och, no bo wiesz… – zaczął rumieniąc się słodko. – Wychodzę dziś do klubu… Z szalonym przystojniakiem, który wpadł mi w oko już jakiś czas temu…

– Dlaczego nic nie mówiłeś?! – pisnęłam podekscytowana.

– Nie chciałem zapeszać!

– No dobrze, jestem w stanie przyjąć takie tłumaczenie – odparłam uśmiechając się szeroko. – Ale masz mi potem wszystko opowiedzieć! – Zażądałam wstając od stołu. Pozbierałam naczynia i włożyłam je do zmywarki.

– Ze szczegółami, czy bez? – mrugnął do mnie.

– Bez!!!

 – Alisa, wychodzę! – krzyknął Matt, kiedy z roztargnieniem czytałam wiadomośćo tym, że Chelsea rozegra kolejne spotkanie w najbliższą sobotę. Czyli już wrócił…

– Powodzenia! – wydarłam się gramoląc się z wanny. – Nie wracaj za szybko!

– Masz to jak w banku! Trzymaj się, Przylepie!

– A ty szalej! – odkrzyknęłam. Odpowiedziała mi cisza. Trzymałam kciuki za Matta, bo zasługiwał na szczęście jak mało kto. Wytarłam swoje mokre ciało puchatym ręcznikiem, założyłam dolną bieliznę, po czym sięgnęłam po koszulkę służącą mi za piżamę. Zaklęłam szpetnie, kiedy zorientowałam się, że zostawiłam ją na łóżku. Chwyciłam za klamkę i pewnym krokiem weszłam do pokoju.

– Alisa, cześć, Matt mnie wpuś…

– Aaaaaaa! – krzyknęłam momentalnie zakrywając piersi dłońmi. Przełknęłam ślinę dostrzegając Kepę, który patrzył się na mnie tak, jakby doznał ciężkiego szoku.

– Przepraszam! – wykrztusił lustrując moją sylwetkę bezczelnym wzrokiem.

– Co ty tutaj robisz?! – pisnęłam. – Zresztą, nieważne! Odwróć się, albo zamknij oczy! – Nakazałam podchodząc do łóżka.

– Co miałem zobaczyć to już zobaczyłem – powiedział lekko schrypniętym głosem, ale spełnił moją prośbę. Czym prędzej chwyciłam koszulkę, wyciągnęłam z szafki pierwszy lepszy biustonosz i szybko czmychnęłam do łazienki. Ubierając się próbowałam unormować oddech. Przymknęłam na chwilę powieki. Zdziwiłam się słysząc otwierające się drzwi. – Alisa… – Wyszeptał mi do ucha. Zadrżałam. Popatrzyłam w lustro. Stał za mną taksując mnie pociemniałymi od pożądania tęczówkami. Zbliżył się. Moje odbicie przedstawiało rozchełstaną mnie, zarumienione policzki kpiły ze mnie, a przyspieszony oddech zdradzał wszystko. Czekałam na jego ruch, bo ja byłam sparaliżowana. Poczułam jak delikatnie dotyka moich ramion; po chwili jego dłonie przesunęły się niżej. Badał strukturę moich rąk, drażnił się ze mną, powodował gęsią skórkę na całym moim ciele. Zamarłam, kiedy opuszki jego palców przystąpiły do lekkiego gładzenia mojego brzucha. Patrzyliśmy na siebie przez lustro. Jego usta były wykrzywione w zadziornym uśmieszku, który powodował, że bez mrugnięcia okiem oddałabym mu się na tym blacie. Musiał to czuć. Musiał to wiedzieć. Spięłam się, gdy jedna z jego dłoni dotknęła rąbka moich koronkowych bokserek. Przygryzłam dolną wargę. Jego ręce, sprawne i zmysłowe zaczęły muskać moje uda; zbliżały się do ich wewnętrznej strony mnąc i podciągając materiał mojej koszulki do góry. Płonęłam.

– K-kepa… – wyjęczałam tracąc nad sobą panowanie. Nie odpowiedział, zamiast tego jedną ręką odgarnął moje włosy nachylając się nade mną. W dalszym ciągu utrzymywaliśmy kontakt wzrokowy. Zbliżył się jeszcze bardziej. Trącił językiem płatek mojego ucha, po czym jego usta znalazły się w zagłębieniu mojej szyi. Rozpadłam się. Rozpadłam się na kawałki pod wpływem jego obecności, zapachu, dotyku dłoni, ust, języka… – Kepa! – Warknęłam próbując się wyrwać. Trzymał mnie mocno zaciskając ręce na mojej tali. Szarpnęłam się, znów bezskutecznie. Mierzyliśmy się rozpalonym wzrokiem wędrując nim po swoich twarzach, ciałach…

– Chciałbym cię mieć, tak bardzo – wycharczał ocierając się o mnie perfidnie. – Ale… Przepraszam, nie mogę – Mówiąc to pocałował mnie w szyję i tak po prostu wyszedł zostawiając mnie samą, z bałaganem, niezdolną do wykonania jakiegokolwiek ruchu.

Londyn, 16.09.2019 r.

 Kepa był niebezpieczny. Był jak szalejące na niebie pioruny, był jak wir, który wciąga, był jak droga, z której nie można zawrócić. Od tamtego wieczora nie funkcjonowałam normalnie, nie potrafiłam. Myślałam tylko o nim, o jego zapachu, jego dłoniach, ustach, o tym jak się ze mną drażnił, o tym jak zostawił mnie bez słowa wyjaśnienia. Nie odzywał się od tamtego momentu, ja również. Czułam się słaba i pokonana. Po jego wyjściu skuliłam się na łóżku i ściskając w ręku swojego ulubionego misia płakałam jak wariatka. Nie miał prawa tak ze mną pogrywać, bawić się moimi uczuciami. Cieszyłam się, że Matt nie wrócił wtedy do domu, mogłam dać upust swoim emocjom, pozwolić, by zawładnęły mną bez reszty. Z nadejściem poranka przywołałam uśmiech na twarz i w skupieniu słuchałam opowieści Matta. Uszanował moją prośbę i nie zdradził mi wszystkich szczegółów, za co byłam mu wdzięczna. Cieszyłam się jego szczęściem i nie chciałam, aby mój nastrój wszystko zepsuł. Matt był zakochany i w tym momencie, po tym jak ostatnio skupiał się na mnie to on i jego potrzeby były dla mnie najważniejsze. Zaklęłam pod nosem tłukąc szklankę. Spojrzałam skruszona na Grace, która zbyła to wzruszeniem ramion. Gwar w restauracji działał mi na nerwy, miałam ochotę wyjść i oczyścić umysł z gonitwy myśli.

– Znów przyszła – mruknęła blondynka wskazując na Andreę zajmującą stolik. Tym razem była sama i miała dziwnie zadowoloną minę. – Lepiej idź do niej od razu, ja to posprzątam. Jeśli będzie stwarzała problem daj znać – Powiedziała. Wykrztusiłam podziękowania i ruszyłam do Hiszpanki.

– Witam, co podać? – zapytałam siląc się na uprzejmy ton.

– W końcu na ciebie trafiłam! – zaśmiała się radośnie składając zamówienie.

– Chciałaś czegoś ode mnie? – spytałam zapisując wszystko w notesie. Pragnęłam od niej odejść i mieć święty spokój.

– Jak zjem… Miałabyś chwilę?

– Tak, za moment zaczynam przerwę – powiedziałam.

– To świetnie! – uśmiechnęła się i odprowadziła mnie wzrokiem, który wypalał mi dziurę w plecach. Czułam podenerwowanie, gdy wychodziłam na tyły restauracji. Miała tam na mnie czekać. I o zgrozo, czekała. – Postawmy sprawę jasno… – Zaczęła. – Nie podoba mi się to, że utrzymujesz kontakt z Kepą – Oznajmiła bez ogródek.

– Słucham? Z czym masz problem?

– Z tym, że kręcisz się wokół niego! Wszędzie cię pełno! Mam tego dość!

– Czy ty się słyszysz? – parsknęłam. – Jesteśmy dorosłymi ludźmi i możemy robić co chcemy. Nic mnie nie łączy z twoim chłopakiem. Nie wiem, co sobie ubzdurałaś, ale twoje próby pokazania mi, że Kepa jest twój są żałosne. Wiem o tym. Jesteśmy znajomymi, którzy odnowili ze sobą kontakt i tyle.

– Jesteś tego pewna? – zgrzytnęła wściekle zębami.

– Andrea, o co ci chodzi? Jesteś szczęśliwa z Kepą, ja mam Matta.

– Jesteś o tym przekonana? – zapytała słodko. Zrobiłam zdziwioną minę. – Kilka dni temu byłam w klubie wraz z przyjaciółką… Kepa umówił się z kolegą, więc skorzystałam z zaproszenia i… – Mówiła. Kilka dni temu. We czwartek… Wtedy kiedy ja i Kepa… Moje ciało stanęło w ogniu na samo wspomnienie. – Widziałam tego twojego Matta, świetnie bawił się bez ciebie. W towarzystwie jakiegoś mężczyzny. Kiedy go całował… Chyba nie myślał wtedy o tobie!

Zacisnęłam pięści. Zagotowało się we mnie ze złości.

– Andrea, jeśli…

– Pomyślałam, że skoro twój chłoptaś jest gejem to może będziesz chciała odreagować w ramionach innego. Ale ja na to nie pozwolę! Kepa jest mój!

– Mam gdzieś, że Kepa jest twój! – warknęłam. – Nie wtrącaj się do nie swoich spraw! Nie masz o niczym pojęcia… Naprawdę jesteś żałosna. Jeśli powiesz komukolwiek o tym, co widziałaś… Popamiętasz mnie, słyszysz? – Syknęłam.

– A ty mnie, jeśli jeszcze raz zobaczę cię w towarzystwie Kepy! Nic o nas nie wiesz, nic o nim nie wiesz… Myślisz, że skoro znacie się od dzieciństwa to jesteś lepsza ode mnie?!

– Znam Kepę lepiej niż myślisz! – nie wytrzymałam. – I wiem o nim bardzo… DUŻO! – Zaakcentowałam ostatnie słowo tak, żeby dobrze mnie zrozumiała. – Dodałaś dwa do dwóch? – Zakpiłam patrząc na jej bladą twarz. – Już wiesz, dlaczego jego kieszenie były pełne prezerwatyw? – Rzuciłam.

– Nie… To niemożliwe. Ty… Wy… On… Nie wierzę ci! – krzyknęła i odwróciła się na pięcie. Jej długie włosy falowały na wietrze. Wściekła kopnęłam niczemu niewinny kamyk i zaklęłam głośno. Niech to szlag!

 Po pracy udałam się do swojego ulubionego miejsca w Londynie. Padało, ale miałam to gdzieś. Musiałam odreagować złe emocje, musiałam się wyciszyć. Byłam sama, przemoczona i smutna. Nie powinnam mówić Andrei tego wszystkiego, ale mnie sprowokowała. Miałam jedynie nadzieję, że nie zacznie się mścić. Matt na to nie zasługiwał. Pociągnęłam nosem patrząc na ciemne niebo.

– Tak myślałem, że cię tu znajdę – drgnęłam, kiedy usłyszałam tak dobrze znany mi głos. – Rozchorujesz się – Powiedział zarzucając mi swoją kurtkę na ramiona.

– Nie obchodzi mnie to – mruknęłam. – Przypuszczam, że Andrea powiedziała ci o wszystkim. Przepraszam, poniosło mnie – Szepnęłam. – Skąd wiedziałeś, że tutaj będę?

– Gdzie indziej mogłabyś być? – zapytał lustrując wzrokiem znajdujący się przed nami pomnik Piotrusia Pana.

– Chyba masz rację – przyznałam. – Zrobiła ci awanturę?

– Gdy wróciłem do domu była w trakcie przeszukiwania moich rzeczy – wzruszył ramionami. – Wściekłem się, to jasne, ale nie wiedziałem, dlaczego to robi. Później wszystko mi wyjaśniła. Nie chciała w to wierzyć. Mówiła, że to jakiś żart, że to niemożliwe. Znalazła zeszyt…

– Jaki zeszyt? – spytałam zbita z tropu. Popatrzył na mnie tak, że wszystko stało się jasne. – Boże, Kepa… – Zaśmiałam się histerycznie. – Naprawdę wziąłeś ze sobą zeszyt z cytatami, który dałam ci tak dawno temu? – Nie dowierzałam.

– Wziąłem, ale nie przeglądałem go później. A szkoda… Ostatni cytat, który zapisałaś… Uczucia moje nie zmieniają się z dnia na dzień dlatego tylko, że ktoś usiłuje na nie wpłynąć… – zacytował Jane Austen. – Domyśliłem się, że chodziło ci o Andreę… Byłaś we mnie zakochana?

– Byłam – przyznałam pokonana. – Ale to już nieważne – Stwierdziłam.

– Alisa, ja… Naprawdę cię przepraszam. Za wszystko. Za to, co ostatnio zrobiłem. Chyba się trochę pogubiłem i nie wiem, jak mam ruszyć dalej. Czuję się jak… Gwiazdy są piękne, ale nie mogą w niczym uczestniczyć. Wiecznie muszą się tylko przyglądać. To jest kara nałożona na nie za coś, co zrobiły tak dawno temu, że żadna gwiazda nie wie już, co to było – przytoczył fragment Piotrusia Pana. – Może, gdybym domyślił się, co do mnie czujesz, co czułaś, byłoby prościej? Czasami mam wrażenie, że stoję w miejscu i przyglądam się sobie z oddali, jakbym nie był tym samym człowiekiem… Rozumiesz, co chcę powiedzieć? Musisz rozumieć… Zawsze rozumiałaś…

– Może jesteś jak on – wskazałam na pomnik Piotrusia. – Jak chłopiec, który marzy... Chłopiec, dla którego liczy się zabawa, chłopiec, który nie baczy konsekwencje... Chłopiec, który nigdy nie chciał i nie chce dorosnąć. – Ale ja… Nie będę twoją Wendy, Kepa – Powiedziałam pewnie. – Proszę, zostaw mnie samą.

– Będziesz chora – pogładził kciukiem mój policzek.

– Odejdź, naprawdę – wyjąkałam. Kiwnął głową i zostawił mnie samą, tak jak o to poprosiłam. Kepa był jak ocean podczas sztormu… Zabrał mnie ze sobą i to już dawno temu. I może faktycznie był jak gwiazda, która czeka by spaść w odpowiednim momencie, spaść prosto do mojego serca i zostać tam już na zawsze…

***

Witam!

Kepcio już po debiucie w Lidze Mistrzów! :D (Przegranym, ale cii...^^)

Tutaj dalej nie ogarnia, a Andrea dowiedziała się prawdy. Jak myślicie... Posunie się aż tak daleko i wyjawi sekret Matta? ^^ 

Pozdrawiam ;*